De terugkeer van het volk Israël naar het land is een groot en veel beschreven thema in het Oude Testament. Veel Bijbelboeken spreken erover: Leviticus, Deuteronomium, de Psalmen, Jesaja, Jeremia, Ezechiël, Hosea, Amos, Joël, Sefanja, Haggai, Zacharia en meer.
Toch is dit een gevoelig onderwerp onder veel christenen. Ze willen nog wel spreken van een blijvend verbond van God met het Joodse volk. Maar een verbinding tussen de Bijbelse profetieën en het land Israël en het huidige Joodse volk gaat veel mensen te ver.
Wat staat ze hierbij toch in de weg? Vier argumenten en de tegenargumenten op een rijtje.
1. ‘Profetieën gaan niet over nu’
Bijbelteksten over de terugkeer van het volk zouden gaan over de ballingschap in de 6e eeuw voor Christus, maar niet over de nu.
Veel teksten gaan inderdaad over de terugkeer van het volk uit het Perzië van koning Kores (Cyrus). Tegelijk spreken ook heel veel teksten over een terugkeer van het volk uit vele landen van de einden der aarde.
Soms staan de teksten gescheiden, en soms lopen ze door elkaar heen. Er is overduidelijk sprake van twee verschillende verstrooiingen: de ballingschap naar Babel en Perzië waaruit Israël al is teruggekeerd, en de diaspora over de gehele wereld waaruit het Joodse volk nu terugkeert.
Lees:
- Deuteronomium 28:64-65 + 30:4-6
- Jesaja 11:10-13 + 43:5-8
- Jeremia 23:8
- Ezechiël 37:21
- Zacharia 8:7,8
- Lukas 21:24
- Romeinen 15:8
- Openbaring 11:2
2. ‘Israël is nog niet bekeerd’
Er kan pas sprake zijn van een terugkeer van het Joodse volk naar het beloofde land, wanneer zij zich hebben bekeerd: tot een gehoorzaam leven naar de Tora, of tot Messias Jezus Christus.
Er zijn inderdaad veel Bijbelteksten waarin God Zijn volk waarschuwt dat Hij pas naar hen om zal zien als zij zich bekeren van hun zondige wegen. Maar er zijn net zo goed teksten waarin het initiatief tot de terugkeer uitgaat van God Zelf en Zijn heilige Naam. Vervolgens schenkt God Zijn volk dan een nieuw hart en Zijn Geest in hun binnenste.
Daaruit blijkt dat God niet eindeloos blijft wachten, maar uiteindelijk zelf het initiatief neemt tot de verlossing. Vanwege Zijn Naam, Zijn liefde voor Zijn volk, en om de trouw die Hij Zijn volk gezworen had. Het is dus Bijbels onjuist als wij als christenen Joden verwijten dat ze zich niet voldoende bekeerd hebben om in het land te wonen, of dat ze pas naar het land mogen als ze zich in onze ogen voldoende bekeerd hebben.
Lees:
- Jesaja 43:5-8
- Jeremia 31:31-34
- Ezechiël 36:22-32
- Romeinen 9:15-16
3. ‘Israël heeft geen betekenis meer’
Sinds de komst van Jezus heeft Israël als beloofde land geen betekenis meer. ‘In Christus is alles vervuld’. Het gaat nu om Gods liefde voor alle mensen en om de hele wereld.
De landbelofte aan het volk Israël en Gods universele liefde voor alle mensen staan niet tegenover elkaar, en komen ook niet na elkaar. In de Bijbel is de landbelofte heel fundamenteel en is een onlosmakelijk deel van Gods verbond met Zijn volk. Jesaja spreekt zelfs over God die zowel het volk als ook het land ten huwelijk neemt.
In Genesis staan de landbelofte en Gods zegen aan alle geslachten van de aardbodem gewoon bij elkaar. In tal van teksten in Oude en Nieuwe Testament wordt gesproken over een koninkrijk van vrede dat vanuit Israël en Jeruzalem zal uitgaan. Israël als beloofde land voor het volk is dus niet verdwenen, vervuld of verbreed, maar zal straks tot haar uiteindelijke vervulling komen. Jezus heeft de verzoening volledig volbracht aan het kruis. Maar veel beloften over de komst van het Koninkrijk en de terugkeer van het volk naar het land wachten nog op hun volledige vervulling.
Lees:
- Genesis 12:3 + Genesis 17:7-8
- Jesaja 2:1-5 + Jesaja 11: 1-10 + Jesaja 62:4
- Jeremia 31:35-37
- Ezechiël 37:15-28
- Amos 9:14
- Joël 3:1-3
- Zacharia 8:22 + Zacharia 12 + Zacharia 14:16-21
- Lucas 1:31-33
- Johannes 11:49-52
- Handelingen 15:16-17
- Romeinen 9:4 + Romeinen 15:8
4. ‘Het is onrecht tegen Palestijnen’
Terugkeer van Joden naar het land en herstel van Israël is onrechtmatig afnemen van land van Palestijnen. Oude teksten letterlijk toepassen in deze moderne tijd leidt tot onrecht en past niet bij een God van universele liefde.
Het herstel van Israël en de terugkeer van het volk naar het land is een groot onderdeel van Gods heilsplan met Zijn volk en met de hele wereld. Gods heilsplan kan nooit uitgelegd worden als onrecht tegen anderen. Alleen vanuit een houding van haat en verzet hiertegen kan de opvatting groeien dat de terugkeer iets onrechtvaardigs is.
De teksten over de terugkeer spreken niet over onheil of onrecht tegen anderen. Volken die de plaats van Israël erkennen zullen juist meedelen in de vrede en het heil dat van Israël uit zal gaan. In die zin zitten Palestijnen geografisch dichter bij dat komende vrederijk dan wij in Europa.
Ezechiël zegt dat de volken rondom zullen weten dat God heeft herbouwd wat was vernield. Dat weten is een onderdeel van het vol zijn van de wereld van de kennis des Heren. Ook Jezus zegt in Johannes 4 dat het ‘heil uit de Joden is’. Dat is iets totaal anders dan onrecht. Erkenning van Israël en van de woorden van de God van Israël is de sleutel tot deelhebben aan het heil in plaats van onrecht. Vervolgens draagt Israël de verantwoordelijkheid om volgens de Bijbel om te gaan met de vreemdeling en de bijwoner in het land.
Lees:
- Genesis 12:1-3
- Exodus 22:21
- Deuteronomium 24:17
- Jesaja 2:1-5
- Ezechiël 36:33-36 + Ezechiël 47:21-23
- Johannes 4:22
