Terwijl ik de auto uitstap en de man bedank met wie ik ben meegelift, kijk ik om mee heen. Ik sta bij de ingang van de kibutz Sdot Yam, in Caesarea. Ik pak m’n telefoon erbij en bel een stel op met wie ik heb afgesproken.
Niet veel later komt de mannelijke helft van het stel me op een oude, roze fiets ophalen. Terwijl we naar hun woning lopen stellen we ons aan elkaar voor en ik praat de man bij over het verloop van mijn reis. Eenmaal binnen krijg ik gelijk twee boterhammen met Nutella voorgeschoteld want ik zal wel hongerig zijn. Want wie lust er nu geen Nutella? Ik als chocofan zal daar geen nee op zeggen na een lange busreis vanuit Jeruzalem.
Want wie lust er nu geen Nutella?
Bankhangen
Ik heb dit stel leren kennen via CouchSurfing. Voor de mensen onder ons die dit niet kennen; CouchSurfing is een betrouwbaar internationaal gastvrijheidsnetwerk, waar je een profiel aanmaakt en de andere gebruikers een verzoek kunt sturen of zij een slaapplek voor je hebben. Ook maak je tijd voor elkaar vrij en geeft de gastheer of gastvrouw jouw tips over de omgeving of ga je samen op pad. Het is dus meer dan een ‘gratis hostel’. Een leuke manier om je onder de locals te begeven!
Terwijl de vrouw er later ook bijkomt kletsen we gezellig met elkaar over onze reizen, culturen, ons werk en nog veel meer. Het zijn ontzettend relaxte mensen die open, vriendelijk en gastvrij zijn.
Kokkerellen
Wanneer het wat later wordt gaat de man weg naar zijn werk en beginnen wij op dit Israëlische tijdstip eten te koken. Want rond zeven uur of zelfs acht uur eten is helemaal niet ongewoon hier. Terwijl deze dame mij een heerlijk Israëlisch gerecht aanleert met de naam Majadra wordt het alleen maar gezelliger tussen ons. Hoe kan dat ook anders als twee dames lekker aan het kokkerellen zijn?
Bidden
Als we al het eten op tafel hebben staan vraag ik voordat we beginnen met eten of ze ook de gewoonte hebben om te bidden voor het eten. Ze zegt dat ze die gewoonte niet heeft maar als ik dat wel heb dat ik maar eens moet laten zien hoe zoiets gaat. Dus: zo gezegd, zo gedaan. Ik dank de God van Israël voor ons samenzijn en hun gastvrijheid en zo ook voor het heerlijke eten. Wauw, dit vond ik toch wel even een gaaf momentje!
Geen Wi-Fi, maar wel uitzicht
De volgende dag heb ik afgesproken met een Israëlisch vriendinnetje die ik afgelopen zomer heb leren kennen door mijn vrijwilligerswerk bij Aleh. Ze is een banot sheroet meisje. In Israël is iedereen vanaf zijn of haar achttiende dienstplichtig: jongens drie jaar en meisjes twee. Sommige jongeren vinden het lastig om in het leger te dienen, bijvoorbeeld vanuit religieuze overtuiging. Zij krijgen de mogelijkheid om in plaats daarvan vrijwilligerswerk te doen. Dit jaar doet mijn vriendin vrijwilligerswerk in kibboets ‘Beit Rimon’. Deze kibboets ligt bovenop een berg waardoor ik geen Wi-Fi bereik heb. Maar het waanzinnig mooie uitzicht dat je er voor terug kreeg maakte alles goed.
Deze kibboets ligt bovenop een berg waardoor ik geen Wi-Fi bereik heb. Maar het waanzinnig mooie uitzicht dat je er voor terug kreeg maakte alles goed.
Arabieren
Onder het genot van een stukje chocolade vertelt mijn vriendin wat dat uitzicht ons te vertellen heeft. En zo vertelt ze dat om deze berg heen Arabisch gebied is. Alle lijnen die je ziet zijn de scheidingen van de stukken land die verdeeld zijn door de Arabieren. Dit komt omdat er lang geleden een man was die zijn stukken land had verdeeld nadat hij was overleden en dit had nagelaten aan zijn zonen.
Checken
Regelmatig komen er hier Arabieren om te checken of andere Arabieren niet op hun stukje grond lopen. Ik vind het een vreemd idee dat hier Arabieren naar boven zouden komen om te checken of anderen op hun stuk land zouden lopen, maar inderdaad: we zijn er nog niet over uitgepraat of er komt iemand aangereden die zijn auto vlakbij ons langs de helling parkeert, zijn verrekijker erbij pakt en daar alles met een norse blik, maar op het gemakkie observeert.
Ook vertelt mijn vriendin me dat het voor hen niet veilig is om daar beneden te lopen. Of in ieder geval dat je een groot risico loopt. Dit is omdat ze Joods zijn. Maar als toerist kun je ook maar beter oppassen, zegt ze.
Het New York van Israël
Zoals ik in Beit Rimon geen Wi-Fi had, zo heb ik dat hier overal! Ik ben ik Tel Aviv, ook wel het New York van Israël genoemd. Tel Aviv is een hippe, supermoderne stad. En dat merk je aan alles. Bijna overal waar ik om me heen kijk vliegen de moderne gadgets me om de oren. Allerlei soorten fietsen, steps en lichtgevende boards die ik nog nergens anders heb gespot. Jongeren doen de bottle flip challenge (bekend van YouTube) en overal zie je sportieve hardlopers en volleyballers op het strand. In de kleinere steegjes in Tel Aviv kom je de gezellig drukke markten tegen waar het wemelt van de schreeuwende verkopers die hun kruiden of groentes willen slijten. Ik wist dat Israël een koploper is op technologisch gebied, maar dat ik dat ook zo zou terugzien op straat verbaasde me wel.
Er wordt vaak gezegd dat je óf helemaal gek bent op dit land, óf je hebt er niks mee en dat er zelden een tussenweg bestaat.
Gratis reis
Als ik uiteindelijk na een lange dag lopen besluit om het vandaag ‘simpel’ te houden, stap ik een jongerenhostel binnen om te vragen of ze nog een bedje voor me hebben. Dat hebben ze en dus ga ik nadat ik mijn spullen in de kamer heb gedropt ergens op een barkruk zitten om even op adem te komen na een lange dag. Ik kijk om me heen, bestel wat fris en geniet stilletjes van de gezellige drukte in de common room, een beetje in gedachten over wat ik allemaal heb gezien vandaag. Maar die rust is snel voorbij wanneer er verschillende mensen op me af stappen om een praatje met me te maken. Zo vertelt bijvoorbeeld een joodse jongen uit New York me bijvoorbeeld dat hij hier is vanwege een gratis tiendaagse reis die hij kreeg aangeboden. Mijn oren zijn gespitst! Dat klinkt interessant! Hij vertelt dat verschillende landen de mogelijkheid bieden om joodse jongeren een gratis reis aan te bieden om zo kennis te laten maken met Israël. Ik vraag of dat iets te maken heeft met alija maken. En ja, bevestigt hij mij met een grijns, natuurlijk worden die reizen georganiseerd met de achterliggende gedachte dat de jongeren zo enthousiast worden dat ze besluiten om in Israël te gaan wonen.
Geen tussenweg
Na dit mooie gesprek sluit ik de dag af en vertrek ik richting Ben Gourion Airport om weer terug naar het koude Nederland te vliegen. Er wordt vaak gezegd dat je óf helemaal gek bent op dit land, óf je hebt er niks mee en dat er zelden een tussenweg bestaat. Hier kan ik het helemaal mee eens zijn. Er gaat niks boven dit bijzondere land en wat zal ik je missen… Tot een volgende keer!
[su_service title=”Chrystal was in Israël vanwege vrijwilligerswerk bij Aleh” icon=”icon: arrow-circle-right”] Ook vrijwilligerswerk doen bij Aleh? Kom op woensdag 7 november naar het Israëlcentrum in Nijkerk voor een speciale info-avond over vrijwilligerswerk bij Aleh. Daar kun je al je vragen stellen aan Chrystal, die haar ervaringen bij Aleh deelt. Check hier meer info. [/su_service]
