In de hete middagzon vertrek ik naar de Negev. Eerst even geld pinnen. Mijn creditcard doet het nergens en ik heb geen shekelcent op zak. Dus vertel ik mijn probleem aan de eerste de beste winkelier die ik tegenkom. Hij overlegt even met een voorbijganger en dit is nota bene de Ethiopische jongen waar ik vanochtend zo kortaf tegen deed op het strand toen hij naast me kwam zitten! Deze geeft me gelijk 10 shekel en loopt druk pratend verder.
Eenmaal in de sherut (een klein busje) geef ik het geld voor de rit via andere passagiers door naar voren. Grappig hoe dat gaat.
Middle of nowhere
Inmiddels ben ik een aantal dagen in de Negev, in the middle of nowhere op het platteland. Als de zon al wat lager staat om 5 uur ’s middags rij ik op mijn flutfietsje tussen de velden door naar het plaatsje Ofakim. Ik ga naar Nechami, een orthodoxe vriendin die ik vorig jaar in Aleh Negev heb leren kennen.
Orthodox-proof
Eenmaal in de orthodoxe buurt aangekomen word ik nieuwsgierig bekeken – dat maken ze niet dagelijks mee: een blond meisje in korte broek op een fiets. Beneden bij de flat gris ik snel andere kleren uit mijn tas die orthodox-proof zijn: een lange rok en een hooggesloten shirt met lange mouwen.
Ik moet helaas vaak lo hevanti zeggen. Dat betekent ik begrijp het niet. Op een gegeven moment zeg ik ik ben dom in het Hebreeuws (ani metumtemet) en dat breekt het ijs.
‘Ik ben dom’
Ik ben net op tijd klaar met omkleden, want daar verschijnt het zusje van vijf jaar die mij met grote ogen aankijkt. Ik ben de eerste persoon uit Europa die ooit hun bescheiden flatje heeft betreden en het is me een waar genoegen! In mijn gebrekkige Hebreeuws heb ik veel lol met de drie broertjes en het zusje van Nechami. Ik moet helaas vaak lo hevanti zeggen. Dat betekent ik begrijp het niet. Op een gegeven moment zeg ik ik ben dom in het Hebreeuws (ani metumtemet) en dat breekt het ijs.
De fout in
Maar dan ga ik de fout in door een Israëlisch onafhankelijkheidsdagliedje te zingen die ik laatst van een Isrëelisch jochie heb geleerd: ha degel sheli hoe kagol ve lavan… ‘Mijn vlag is blauw met wit…’ Ik denk met het zingen van dit liedje wel punten te kunnen scoren, maar het blijkt dat sommige orthodoxe Joden de Israëlische vlag en het volkslied (HaTikva) niet accepteren omdat het land volgens hen niet compleet is zonder de Messias.
Voor het donker thuis
Om half 8 ’s avonds stap ik weer op mijn fiets om terug te gaan naar Aleh Negev in Maslul, want ik wil voor het donker thuis zijn. Om 8 uur is het hier al donker! Later vertelt Nechami door de telefoon dat haar familie niet kan stoppen met praten over mij, haha! Het bezoek was dus niet alleen voor mij een heuse belevenis.
Feest van herkenning
Israël heeft sinds een aantal maanden een nieuwe Nederlandse ambassadeur en deze beste man wil graag de Nederlandse Israëli’s ontmoeten. Ik rij mee met een Nederlandse vrouw van 81 die in de oorlog in Nederland heeft ondergedoken. Eenmaal in Beer Sheva is het een feest van herkenning met 61 Nederlanders terwijl we een uitgebreid diner verorberen met (yes!) mijn lievelingstoetje: chocoladesouffle. De ambassadeur zit tijdens het voorgerecht naast mij en hij vertelt dat hij hiervoor ambassadeur was in Damascus en in de Arabische Emiraten. Wat betreft de politiek zit ik deze week goed, want een paar dagen later loop ik de staatssecretaris Ayoob Kara tegen het lijf op mijn werk, die mij nota bene uitnodigt om hem in de Knesset te ontmoeten. Dat laat ik me geen twee keer zeggen!
Tetteren
Op mijn werk in Aleh Negev moet ik de hele dag door Hebreeuws praten om de bewoners te vertellen wat we gaan doen: je moet ze door alles heen praten, anders komen ze niet in beweging. Mijn Hebreeuws is echter verre van goed en dit is erg frustrerend. De Israëlische mentaliteit is zo anders dan de Nederlandse en mijn collega’s spreken geen woord Engels en gaan er vanuit dat ik alles gewoon versta wat ze me vertellen. Ik werk samen met veel Bedoeïenen (Moslim-nomaden) uit Rahat, Ethiopische Joden en Russische Joden. Het is op mijn werk me wel een schreeuwcultuurtje zeg, als je niet tettert word je niet gehoord en krijg je niks voor elkaar.
Nu heb ik twee dagen vrij en ga ik naar Eilat. Ik heb nog geen idee waar ik ga overnachten, maar daar zal in de loop van de dag vast wel een oplossing voor komen. Ik probeer maar gewoon mee te gaan in de Israëlische cultuur… Geen zorgen voor een uur later! (de Israëlische variatie op de Nederlandse versie van ‘de dag voor morgen’)
Groetjes van Saskia
Bekijk hier een video over het werk bij Aleh Negev:
