Met een paar meiden zat ik op de bank. Plotseling begon één van de meiden me over haar moeders te vertellen. ‘Mijn adoptiemoeder woont in Thailand. Ze maakt huizen schoon. Mijn echte moeder… eh…. Zij liet me in de steek.’
Haar gezicht moffelt ze weg in het deken waarin ze gewikkeld ligt. De meiden om haar heen gniffelen en houden mijn reactie scherp in de gaten. Als het meisje het deken van haar gezicht wegtrekt, lacht ze naar iedereen – en knippert wat tranen weg.
Geen andere keus
Hoe reageer je als een meisje je zoiets vertelt? Ik zag aan haar gezicht dat het feit dat haar eigen moeder haar verlaten had haar het meest pijn had gedaan. Het is zo tegennatuurlijk dat een moeder haar eigen kind verlaat. Het kan zijn dat de moeder zich in omstandigheden bevond waarin ze dacht dat ze geen andere keus had.
Ze doen zoveel dingen die een schreeuw om aandacht zijn – positief of negatief, maakt niet uit.
Onder Joden die vanuit de diaspora alija maken (emigreren naar Israël) bevinden zich veel alleenstaande moeders, vooral uit Rusland en de landen behorend tot de voormalige Sovjet-Unie. Als een alleenstaande moeder zich met haar kind(eren) in Israël vestigt, kan het gebeuren dat het de moeder zoveel moeite en energie kost zichzelf en haar kind(eren) enigszins te onderhouden, dat de kinderen worden verwaarloosd. De moeder heeft geen zicht op met wat voor mensen de kinderen omgaan en waar het kind uithangt. Verwaarlozing is een van de ergste dingen die een kind kan overkomen en ik zie vaak bij de meiden dat ze zich dat hoe dan ook niet meer willen laten gebeuren. Ze doen zoveel dingen die een schreeuw om aandacht zijn – positief of negatief, maakt niet uit.
Gestolen
Zo was er een meisje -ik noem haar even Hadar- die terugkwam uit Afula, waar ze wat had geshopt. Ze liet me de dingetjes zien die ze had gekocht, waaronder een hele collectie neuspiercings. ‘Kijk, deze heb ik gekocht, en deze heb ik gestolen.’ Mijn reactie was gelijk van: ‘Huh? Waarom? Waarom zou je ze stelen?’ ‘Sshhh,’ zei Hadar. Het is verwarrend: ze wil duidelijk niet dat het publiek wordt, maar ze wil wel dat ik het weet. Het lijkt me dat ze aandacht nodig heeft en als ze dat goed op een negatieve manier kan bereiken, dan doet ze dat.
Kussen
Al hangend op de bank met de meiden kunnen er nog meer interessante dingen gebeuren. Er wordt hier van je verwacht dat je je gedraagt alsof dit je eigen huis is, ook als je gast zou zijn, en vertoon ‘alsjeblieft’ geen manieren want dan ben je soft. De zithoek bevindt zich vlakbij de voordeur. Nu is het normaal de voordeur gewoon open te trekken.
Je kunt er hier in elk geval zeker van zijn een ontvangst te krijgen dat je nooit meer vergeet.
Er kwam iemand op bezoek die zowaar wat manieren bezat en op de deur klopte. Ik hield me stil want was toch wel heel benieuwd hoe de meiden zouden reageren. Eerst was het stil, toen werden er wat kreten naar de nog dichte deur gejouwd. Vervolgens besloot een meisje een kussen naar de deur te slingeren, net toen onze gast dacht de deur zelf maar te openen. Je kunt er hier in elk geval zeker van zijn een ontvangst te krijgen dat je nooit meer vergeet.
Seider
De Pesachvakantie is nu begonnen en afgelopen vrijdag was het de Seideravond, de avond van het Pascha. Ik vierde de Seider bij Nederlandse vrienden in Nazareth Illit. We waren met 49 man, en in deze groep werden zes verschillende talen als moedertaal gesproken: Hebreeuws, Arabisch, Russisch, Spaans, Engels en natuurlijk Nederlands. Toen we de Haggada (het boekje waarin het verhaal van de uittocht uit Egypte aan de hand van Bijbelgedeelten en de gang van zaken tijdens de Seider wordt beschreven) openden werd gezegd dat je alleen mag eten en drinken wanneer aangegeven. Ik zat op de juiste plek voor wat komedie: aan de tafel met ook een aantal kinderen.
Ik zat op de juiste plek voor wat komedie: aan de tafel met ook een aantal kinderen.
Het eerste wat we in onze mond mochten stoppen waren de bittere kruiden gedoopt in zout water. Deze staan voor de bitterheid van de slavernij in Egypte en de zoute tranen van het volk Israël. Geweldig om te zien welk palet aan gezichtsuitdrukkingen elk kind in huis heeft. Omdat het al laat was begon de trek wel erg toe te slaan, dus de glazen ‘wijn’ (voor de kinderen druivensap) werden rijkelijk volgeschonken en hoorbaar leeggeslurpt. Uiteindelijk mochten we de stapel matzes die voor onze neus stond opeten en onze tafel wist als enige alle matzes te laten verdwijnen en dan ook nog het bakje dadelpasta helemaal schoon te krijgen. En toen kwam het diner.
Zwerfkatten
Nu het Pesachvakantie is zijn de meeste meiden naar huis en dat laat mij vrijwel alleen in één van Beit Ruths huizen – met binnendringende zwerfkatten. Hier in de buurt bevindt zich een hele kolonie aan uitgemergelde agressieve katten. Daarnet liep een kat binnen rond die hier niet thuishoort, dus ik probeerde de kat de deur uit te krijgen. Toen ik de deur opende om van deze insluiper af te komen, glipte de huiskat naar binnen en daar begon het lieve leven.
Ja jongens, het is hier HEEL gevaarlijk! Ik word – in huis – bedreigd door roofdieren en ben ook al bijna opgegeten door een schorpioen.
Beide katten zagen Beit Rotem wel als hun eigen territorium. Na een hoop gekrijs en een heftige tocht door de kamer, over de bank, over mijn laptop, naar de keuken, over het aanrecht (Neehee! Geen katten op het aanrecht!) kon ik ze respectievelijk de deur en een raam uit werken, na ze vanonder de bank te hebben gejaagd met een skateboard.
Als je vertelt dat je naar Israël hoopt te gaan, is de reactie die je in Nederland krijgt vaak in de trant van ‘Is dat niet gevaarlijk?’ Ja jongens, het is hier HEEL gevaarlijk! Ik word – in huis – bedreigd door roofdieren en ben ook al bijna opgegeten door een schorpioen. Bijna. Ik stond er net naast met mijn teenslipper en kon er toen een mooi fotootje van maken.
Welkom in Israël!
