‘You like baking?’ vroeg ik aan een meisje terwijl we samen de keuken aan het opruimen waren na de lunch. ‘What? No. No! From pink!’ reageerde ze verontwaardigd. Ik: ‘From pink? (…) Ahhh… From a pig!’ ‘Yes, I don’t eat bacon.’ ‘No, I mean baking, like cooking, but then cakes and things.’ ‘Oh… Yes!’
Misverstandjes als bovenstaande komen vaak voor als je samenleeft met mensen terwijl je elkaars taal nauwelijks kan spreken. Maar, wat ik afgelopen drie weken wel heb geleerd, is dat je in deze omstandigheden toch prima kunt communiceren met elkaar. Met je handen kun je zoveel duidelijk maken. Als je daarnaast ook heel langzaam spreekt en de magere vocabulaire die je van elkaars taal beheerst gebruikt, kom je al een heel eind. Ik zal mijn manier om mezelf uit te drukken weer wat moeten aanpassen als ik terugkom in Nederland, mensen zullen anders vreemd opkijken als ik steeds zo met mijn handen sta te wapperen.
Een meisje riep een keer ‘Tagidi… (zeg): Schnitzel!’ Dat is een van de dingen waar de meiden echt dol op zijn. Wel kipschnitzel natuurlijk.
Tongbrekers
Er zijn ook veel meisjes die bij mijn aankomst nauwelijks Engels leken te kunnen spreken terwijl we nu al een gesprekje kunnen voeren met elkaar. Het zal een deel verlegenheid zijn geweest, maar ze leren ook heel snel! Ze vinden het geweldig om mij Hebreeuws te laten spreken, mijn uitspraak zal wel erg gebrekkig zijn – Hebreeuws bevat veel tongbrekers, zelfs voor Nederlanders die ook de g-klank kennen…
Een meisje riep een keer ‘Tagidi… (zeg): Schnitzel!’ Dat is een van de dingen waar de meiden echt dol op zijn. Wel kipschnitzel natuurlijk. Ik zei haar braaf na. Maar, schnitzel komt uit Duitsland wat nota bene náást Nederland ligt! Moet geen exotisch woord zijn voor mij. De meiden proberen me tot meer nieuwe dingen te introduceren, als ze zien dat ik bijna leef op tahini (wat toch wel heel lekker is bij gewoon alles). ‘Hebben jullie ketchup in Nederland? En cola?’
Kosher
Ik vind het heel mooi om te zien hoe trouw de Israëli’s zijn aan instellingen die God hen heeft gegeven. De meiden van Beit Ruth zijn niet bepaald religieuze Joden, zo ook niet de staf, en dan zijn er ook nog Arabische meiden met een islamitische achtergrond. Toch wordt er door iedereen kosher gegeten. ‘Ik wil je niet beledigen, maar mag ik je deze vraag stellen?’ vroeg één van de meisjes. ‘Ga je gang.’ ‘Heb je ooit in je leven varkensvlees gegeten?’ Ahum. Tja. Wel ooit eens ja. Misschien wel meer dan dat…
Kinderen op tienerleeftijd
Wat in veel dingen merkbaar is aan de meiden, is dat ze een enorme achterstand hebben in ontwikkeling. Veel zijn van jongs af aan genegeerd door hun ouder(s) of er werd gewoon niet voor ze gezorgd. Daardoor belandden ze op straat. Gisteravond hielp ik David, een vrijwilliger die elke week een speciaal diner kookt voor de meiden. Eigenlijk is hij er niet specifiek voor het koken, maar om de meiden een ander, positief beeld te geven van ‘de man’. Terwijl we aan het koken waren zei hij dat het qua leeftijd dan wel tieners zijn, maar qua gedrag en sociaal-emotioneel niveau zijn het eigenlijk nog kinderen.
Ik realiseerde me dat het inderdaad gewoon zo is dat je met kinderen te maken hebt. Vaak zag ik bepaalde dingen als een teken dat een meisje op één vlak achterbleef – zo loopt er een meisje vaak rond met een Barbie en een ander (zestien/zeventien jaar) zuigt haar duim als ze ontspannen is. Ze hebben nooit de steun en opvoeding gehad waardoor kinderen opeenduur geen kinderen meer zijn, maar tiener.
Tosti’s
Het is eigenlijk standaard dat ze ontzettend veel eten op hun bord laten liggen en weggooien. Terwijl ze gerust nog bijscheppen als ze aan het eten zijn. En plotseling staan ze op, rennen ze bijna weg van de tafel en gooien al hun eten weg. Twee uur na het eten maken ze tosti’s. Nu realiseer ik me dat dit is zoals kinderen zich gedragen. Een staflid zei vanochtend tegen me dat de meiden, hoewel ze eruitzien als tieners, op ontwikkelingsniveau nog het meest lijken op kinderen van twee, drie jaar. Het is heel triest; dit gebeurt met mensen als ze geen opvoeding of aandacht van een ouder ontvangen.
Het is ook niet zo dat we ze zoiets simpels als tafelmanieren dus even kunnen bijbrengen bij Beit Ruth. De meisjes hebben zoveel moeten doormaken, dat ze alle energie nodig hebben om daarvan te herstellen. Ze ontvangen verschillende soorten therapie en daarnaast hebben ze ook een leerachterstand in te halen. Het is mooi dat Beit Ruth ziet wat de meisjes nodig hebben en vervolgens prioriteiten stelt.
Ella, één van Beit Ruth’s meiden
Het verhaal van Ella, één van de meisjes van Beit Ruth, laat heel goed zien wat de gevolgen zijn van verwaarlozing vanaf een jonge leeftijd. Ella (16 jaar) kwam met haar moeder en zusje in Israël toen ze negen jaar oud was. De alleenstaande moeder vond het bijna onmogelijk voor haar dochters te zorgen. Ze negeerde hen compleet en liet hen aan hun eigen lotje over. Ella begon op straat rond te zwerven en kwam uiteindelijk terecht op het politiebureau, nadat ze het slachtoffer was gewonden van een criminele bende. Ze werd naar Beit Ruth gestuurd. Haar taal en gedrag spraken boekdelen; duidelijk was te zien wat voor dingen ze moest hebben ervaren in het verleden.
Ze doorstond diep emotioneel leed en daardoor vertoonde ze zelfbeschermend gedrag tot in het extreme toe. Ella ondernam stappen om zich af te schermen van de staf en meiden van Beit Ruth. Na twee jaar bij Beit Ruth kijkt, spreekt en gedraagt Ella zich op een verantwoordelijke manier. Ze heeft zich ontpopt tot een leider, een rol waarvoor ze geboren is. Haar verzekerde en blije persoonlijkheid mondt zich uit in haar mooie schoolprestaties. Ze begint haar plaats in het leven te vinden.
Deze meiden zijn heel bijzonder. Na alles wat ze doorstaan zijn ze helemaal uitgeput. Toch vinden ze de kracht en de wil om het alles een plaats te geven en naar de toekomst te kijken. Die beslissing is al een overwinning in zichzelf.
Stralende toekomst
Het motto van Beit Ruth is ‘Van donkere wegen naar heldere toekomsten’. De meiden krijgen de kans een nieuwe weg in te slaan, inderdaad op weg naar een meer heldere toekomst. Een echt heldere toekomst, een stralende zelfs, zullen ze alleen vinden bij God. Ik geloof dat Hij naar Zijn volk omziet en ik bid dat al deze meisjes geheel van Hem mogen worden, zodat ze een stralende toekomst tegemoet gaan.
[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]
Vanwege de privacy van de meiden kan ik er helaas geen foto’s bij plaatsen. Voor meer informatie over Beit Ruth kun je een kijkje nemen op de >website< of >Facebook-pagina<. Donaties zijn altijd welkom! ;)
[/wc_box]
