Dit is totaal niet zoals ik een ‘illegale’ Joodse nederzetting in mijn gedachten had! Het dorp ligt aan de voet van de heuvels van natuurpark Canada en er heerst een sfeer van rust en geluk. Dit is Mevo Horon – tot mijn verbazing ben ik in de West Bank (Judea en Samaria) terechtgekomen!
De zus van mijn vriendin Naomi* staat op het punt een tweeling ter wereld te brengen en totdat die grote dag aanbreekt kan ik hier logeren. Ik trek er met Naomi en haar twee kleine ondeugende nichtjes op uit om te ontbijten in de wijngaarden buiten het dorp. Bij een idyllisch plateau waar huwelijken worden gesloten leggen we ons picknickkleed neer en verbreken we de stilte met opzwepende Israëlische muziek.
Vallende sterren
Deze nacht zijn er heel veel vallende sterren te zien! In Mitzpe Ramon, een plaatsje bij de enorme krater in de Negev woestijn, blijft vannacht zelfs alle straatverlichting uit om extra goed de meteor shower te kunnen bewonderen. Wij zullen het echter moeten doen met de wijngaarden plus de lichtvervuiling van Modi’in. De hoogzwangere zus hijst zich in de auto en vol verwachting rijden we na middernacht met z’n drieen naar de donkere velden. Naomi weet feilloos de weg door het doolhof van de enorme wijngaard. Als we eenmaal in het gras liggen en naar de hemel staren, praten we over de Gay Parade in Jeruzalem en over bevallingen. De man van Naomi’s zus werd geboren in een auto en de navelstreng werd doorgesneden met een bieropener waarna het kleintje in een krant werd gewikkeld. Als de tweeling nu maar niet hier geboren wordt! Deze wens is uitgekomen. Ik heb trouwens zes prachtige sterren zien vallen en niet één wens gedaan. Rarara, waarom niet…
Hij werd geboren in een auto en de navelstreng werd doorgesneden met een bieropener waarna het kleintje in een krant werd gewikkeld.
Bruidsonderwijs
De tweeling is nog steeds niet gearriveerd, maar ik besluit toch verder te reizen. Ik rijd met een bruid die volgende week gaat trouwen mee naar Jeruzalem. Ze was bij ons in Mevo Horon voor bruidsonderwijs. Als Joodse meisjes gaan trouwen raadplegen ze namelijk een oudere, wijze vrouw die hen al het nodige vertelt over het huwelijk. Mevo Horon blijkt trouwens nog maar het begin te zijn van mijn verblijf voorbij ‘haKav haYarok’… (de Groene Lijn)
Morgenster
En waar ik nou toch ben beland! Het is prachtig hier! Met bus 494 reed ik met nog enkele andere passagiers vanuit Jeruzalem opnieuw de West Bank in. Toen ik voor het eerst het plaatsje opzocht op Google Maps schrok ik: dat ligt wel heel ver in de West Bank! Durf ik daar wel heen? En nu ben ik in het meest vredige dorp aangekomen dat ik me kan voorstellen: Kochav haShachar (Morgenster). Deze nederzetting is gebouwd in het gebied dat aan de stam Benjamin toebehoort. Door de hoge ligging in de heuvels zie je in de verte Jericho en daarachter het blauw van de Dode Zee: wauw!
Gastvrij
Hoe mijn weg naar Kochav haShachar heeft geleid voert te ver om hier uit de doeken te doen. Laat ik zeggen dat ik mijn moeder dankbaar ben dat ze een paar weken geleden boodschappen deed in de Albert Heijn waar ze Israëlische vakantiegangers in het gangpad tegenkwam en hen de lekkerste appelstroop wees. Werkelijk waar: ik vraag me af of ik ooit ergens hartelijker ben ontvangen dan door deze familie in Kochav haShachar. Waar ik dit aan te danken heb is me een raadsel, maar het bewijst wel weer dat men hier gastvrij is. Gastvrijheid zit in de genen van het Joodse volk, al sinds Abraham.
Gastvrijheid zit in de genen van het Joodse volk, al sinds Abraham.
Drie van de vele kinderen zijn thuis. De twee jongens, een tweeling, nemen over een paar weken dienst in het leger en zullen voor het eerst in hun leven van elkaar gescheiden worden. Ze vertellen over hun drie klasgenoten die twee jaar geleden gekidnapt en vermoord werden. En over de 26-jarige man uit Kochav haShachar die vorig jaar terwijl hij onderweg was werd beschoten en stierf.
Sabbat
Over een uur is het sabbat en de familie is druk bezig met de laatste voorbereidingen. Plotseling klinkt er prachtige muziek door de hele yishoev (nederzetting). Het geluid komt uit speakers en echoot na tegen de heuvels rondom de nederzetting. Het schijnt vaste prik te zijn om zo de sabbat in te luiden. Feestelijk gekleed komt het hele dorp naar de synagoge. Zowel het mannen- als het vrouwengedeelte zit bomvol. Na de samenkomst staat iedereen buiten te praten en is het een vrolijkheid van jewelste. Ik zie ook jongemannen met uzi-pistoolmitrailleurs de synagoge uit komen. Ze zitten op dit moment in het leger en dienen hun wapen altijd bij zich te dragen, ook thuis.
Doorslikken = praten
Als we na de dienst thuiskomen zingen we wat liederen en gaan daarna aan tafel voor een uitgebreid diner. ‘Aba’ zegent het brood, scheurt het in stukken en dipt elk stukje in wat zout waarna het wordt doorgegeven totdat iedereen iets heeft. Pas als je iets van het brood hebt doorgeslikt mag je weer praten, zo is de traditie. Tussen de gangen door zingen we allemaal liederen. Na de maaltijd zegenen de ouders de beide jongens. Aba en ima leggen hun handen op de hoofden van hun zoons en spreken de zegen uit die Israël aan Efraim en Manasse gaf (Genesis 48). En dan gaan we naar buiten, waar zich allemaal jongeren in groepjes op straat hebben verzameld om het lekker laat te maken op deze vrije sabbatsavond.
Plotseling mindert hij vaart. Een stuk verderop zien we twee gewapende mannen de weg oversteken en in de berm verdwijnen. Ik houd mijn adem in…
Gevaar
Ik verlaat met spijt dit fijne oord. Bij de bushalte krijg ik al snel een lift van een Joods stel en kruip ik op de achterbank naast baby Anat*. De weg kronkelt door de rotsachtige, onbewoonde heuvels en de uitzichten zijn schitterend! Plotseling mindert Menahem* vaart. Een stuk verderop zien we twee gewapende mannen de weg oversteken en in de berm verdwijnen. Ik houd mijn adem in en ook Menahem* en Orna* zijn op hun hoede. Op de wegen in de West Bank is het gevaar van beschoten worden aanwezig. Als we langs de bewuste plek rijden zien we daar een groepje Israëlische soldaten die aan het trainen zijn. Een zucht van verlichting ontsnapt me.
Where are you, Saskia?
Het portier klapt achter me dicht en daar sta ik dan: alleen in een stad met meer dan 800.000 inwoners. Onderweg heb ik allemaal mensen gebeld om mij de goede daad te bewijzen van een verblijf in hun huis. Zoals ik al had verwacht waren ze bijna allemaal in het noorden, kamperend op de hoogvlakte van de Golan en bij de Kinneret (het Meer van Galilea). Ik heb serieus geen idee waar ik nu heen zal gaan. Dus ik ga maar onder de Chords Bridge zitten, open mijn Bijbel en knabbel op een appel. Ik weet gewoon zeker dat ik op den duur zal weten waar ik heen ga. Ik weet het nu alleen nog niet en ik besluit te wachten. Na drie kwartier gaat mijn telefoon. Het is Amit*! ‘Where are you Saskia?‘ Ik: ”Eh, ‘k zit onder een brug in Jeruzalem.’ Amit: ‘Come to my house!’ Resoluut raap ik mijn bullen bij elkaar en loop naar haar huis in Kyriat Moshe, wat toevallig vlakbij is. Je kan er van maken wat je wil, maar ik geloof dat hier meer in het spel is dan simpel toeval.
Opgewekt en met nieuwe energie doe ik het hoge stemmetje na waarmee een Israëlische hit begint: Moshe, Omer, ani rotza lirkod! (Moshe, Omer, ik wil dansen!)
*gefingeerde namen
