fbpx

|BLOG| Samaria, Huis van Ruth en Poerim

ElineIsrael
Deel deze post:
Lees ook:

‘’Nu, wanneer ik hoor dat christenen samenkomen om de mensen van Israel te verdedigen, geeft dat natuurlijk vreugde in mijn hart. Het zegt simpelweg: Kijk, mensen hebben geleerd van de geschiedenis.’’ – Elie Wiesel, Holocaustoverlevende

Ik ben Eline, 18 jaar oud en geniet nu van een (onverwachts…) tussenjaar.

God gaf het op mijn hart om het tweede deel van dit tussenjaar naar Zijn uitgekozen land te gaan. Ik kreeg een prachtig aanbod voor vrijwilligerswerk in Israël dat bij mijn interesses en gaven paste en waarbij ik me zou inzetten voor meiden van mijn eigen leeftijd. Ik schreef terug dat ik heel erg graag naar Beit Ruth Village (want zo heet het) zou komen en hier zit ik dan!

Na’aleh naar Na’aleh
Een week geleden landde ik in Tel Aviv en ontving een warm welkom van Yair en Karen Strijker. Sinds twee jaar wonen zij in Israël en ze hebben een gasthuis in het Bijbelse Samaria. Tegenwoordig ligt Samaria in het gebied wat ‘de Westbank’ wordt genoemd, gebied wat wordt gerekend tot de Palestijnse gebieden. De familie Strijker woont in Na’aleh (dit betekent ‘laten we optrekken’ in het Hebreeuws), een dorpje waar uitsluitend Israëli’s wonen.

Het is daar heel veilig; ik kon prima alleen over straat gaan zonder ervoor op m’n hoede te zijn dat er plotseling iemand met een mes of een steen zou opdoemen. In Jeruzalem is dat nu wel anders: de zogenaamde ‘Jeruzalem Intifada’ is daar volop aan de gang. Karen had een foto gezien van een hele oude orthodox-Joodse dame in een openbare bus. Uit haar tas stak een deegrol. Tja, zo zijn er verschillende manieren om jezelf te verdedigen tegen aanvallend wild. ;)

Huis van Ruth
En nu ben ik alweer vijf dagen een bewoonster van Beit Ruth Village in Afula, vlakbij Nazareth. Israëlische meiden (13-18 jaar) met een achtergrond van misbruik, verwaarlozing en verslaving vinden een nieuw, liefdevol thuis in Beit Ruth Village – geen dorp maar een prachtig, licht terrein met drie grote huizen en een school. De meisjes gaan dagelijks naar school en ontvangen verschillende soorten therapie. Ze zijn enorm beschadigd en hebben een leerachterstand. Bij Beit Ruth leren de meiden met elkaar in een huis te leven en op die manier leren ze ook te zorgen voor anderen en een huishouden te runnen.

Israëli’s zijn daarnaast ook heel expressief, zodat alles nog eens dubbel zo sterk wordt uitgedrukt dan wat ik met een Nederlandse en Britse afkomst gewend ben.

Het is heel intens om op Beit Ruth te zijn, omdat ik hier niet alleen werk maar ook woon tussen de meiden. Het zijn hele lieve maar ook hele moeilijke meiden, wat begrijpelijk is gezien hun achtergrond. Ze kunnen van alles zijn: enthousiast, lief, melig, bazig, agressief, gewelddadig, depressief enzovoort. Israëli’s zijn daarnaast ook heel expressief, zodat alles nog eens dubbel zo sterk wordt uitgedrukt dan wat ik met een Nederlandse en Britse afkomst gewend ben.

Blij
Toch ben ik heel blij dat ik naar Beit Ruth ben gekomen. Ik heb heel fijn contact met zowel staf als meiden (hoewel de meesten geen Engels spreken, maar met handen en voeten gaat het ook) en ik leer ontzettend veel. Met sommigen heb ik een deal gesloten: zij leren mij Hebreeuws, ik leer hen Engels. Een meisje besloot me de wens ‘Shabat Shalom’ (vredige/fijne sabbat) te leren door een immens grote taart te maken en de woorden met spikkeltjes die je in Nederland over je softijsje krijgt eroverheen te gieten. Ze zijn vooral heel lief! ;)

Ik werk voornamelijk in de keuken en voor de rest is het vooral bij de meiden zijn en hen ondersteunen in wat ze doen. Ik werk samen met Ravit, de kok. Ravit is negenentwintig en woont op een kibbutz. Tijdens haar militaire diensttijd was ze kok in het leger – ze kookte iedere dag voor 700 man! Ik vroeg haar welke maaltijd precies en ze antwoordde heel nonchalant: ‘Breakfast, lunch ánd dinner.’ Restaurantkoks in Nederland hebben niks meer te klagen.

Ik vroeg haar welke maaltijd precies en ze antwoordde heel nonchalant: ‘Breakfast, lunch ánd dinner.’

Poerim
Vandaag (24 maart) is het Poerim, het feest waarbij wordt herdacht dat Esther en Mordechai konden voorkomen dat het Joodse volk zou worden uitgemoord door Haman. In Esther 2:10 staat dat Esther haar afkomst niet mocht bekendmaken van Mordechai. De Joden vieren dit feest daarom verkleed en gemaskerd: zo wordt hun Joodse afkomst verborgen. Gisteren hadden we een Poerim-feestje en het draaide allemaal om de kostuums. De kunstlerares kon nog gauw een Grieks kostuum voor me regelen.

Clown
Mensen waren niet te herkennen: ik zag alleen Batman, een bedoeïenenvrouw, een clown, Minnie Mouse en ga zo maar door. Het is ook gebruikelijk bij Poerim om dingen tegenovergesteld te doen. Haman is opgehangen aan de galg die hij had gebouwd voor Mordechai en de laatste ontving de eer van de koning die Haman voor zichzelf had bestemd, vandaar. In het teken van het omgekeerde zaten de docentes vandaag in de schoolbanken en de meiden gingen hen lesgeven. Dit resulteerde in vrolijke muziek, terwijl de meiden heerlijk op het terras hingen en de docentes naar de huizen gingen om wat te eten te halen. Eén ding is zeker: het Joodse volk is dol op haar feesten en vindt het helemaal niet erg daar wat extra dingetjes aan toe te voegen.

En ik vind het helemaal niet erg tijdens een aantal feesten in Israël te zijn en deze gewoon lekker mee te vieren. Tot de volgende keer!