Ik sta alweer – veilig en wel na het ‘gevaarlijke’ Israël – op Nederlandse bodem. Toen ik voor het eerst weer in mijn eigen bedje lag heerste er iets vreemds, ik kon er niet gelijk mijn vinger op leggen.
Plotseling realiseerde ik me wat het was: stilte. Volkomen stilte. En stilte is iets wat ik niet veel heb gehoord in de afgelopen maanden. Zelfs mijn slaap werd vergezeld door een airco die op volle toeren draaide, inclusief ruisend ventilatiesysteem.
Sound of Silence
Dus nu doet de sound of silence mij wel even goed. En ik besef me dat ik de meiden mis. Met sommige meisjes kon ik niet eens een gesprek voeren, vanwege de taal, en toch was er heel open en oprechte communicatie. Om maar een klein voorbeeldje te noemen: toen we samen naar de finale van het Songfestival keken was ik zogenaamd heel erg voor Nederland en juichte Douwe Bob toe. Na tien seconden naar het liedje te hebben geluisterd oordeelde een niet-Engelssprekend meisje (na voor vertaling een ander meisje te hebben geraadpleegd) dat het Hollandse optreden gewoonweg boring was. Ze zagen dat ik daar toch niet helemaal tegenin kon gaan en dat zorgde voor hilariteit.
Speciaal
Of je het nu wilt toegeven of niet – als meisje wil je je speciaal voelen (daarom doe je er als jongen goed aan een meisje parfum te geven, maar ik hou me verder afzijdig van advies). Maar, als je van jongs af aan wordt genegeerd of zelfs bent verlaten door je ouder(s), mis je de eerste mensen in jouw leven die speciaal om jou geven en dat laten merken. Als je iets mist, wat doe je dan? Je gaat er naar op zoek.
Om maar een klein voorbeeldje te noemen: toen we samen naar de finale van het Songfestival keken was ik zogenaamd heel erg voor Nederland en juichte Douwe Bob toe.
Ik schreef al eerder over David, een vrijwilliger die iedere week een speciaal (daar heb je het weer) diner kookt voor de meiden. Ik hielp hem met de voorbereiding en we waren een heerlijk gerecht aan het klaarmaken. Daarnaast stond hij twee omeletten te bakken. Toen de twee meisjes die om ons heen hingen wegliepen legde David uit dat één van deze meisjes hem iedere keer, wat hij ook kookt, vraagt een omelet met kruiden te bakken. Speciaal voor haar. Het andere meisje wilde ook wel een omelet met kruiden. Dus nu wilde het eerste meisje een omelet met champignons. Het mooiste was dat David in plaats van zich te irriren of zich gesommeerd te voelen of wat dan ook, breed lachend zei: ‘That’s what I’m here for. To make them feel special.’
En ik hoop, ik hóóp dat ik dat ook heb kunnen doen.
Afsluiting
Nu ben ik niet mijn hele tijd in Israël stationair bij Beit Ruth geweest, maar heb zelf wat rondgereisd en een aantal weekenden doorgebracht bij een van de directeuren van Beit Ruth in Tel Aviv. We waren in maart ook op een tripje naar de Dode Zee en Ein Gedi geweest met de meiden. De afsluiting van mijn tijd in Israël was heel speciaal, want mijn avontuurlijke moeder besloot me te komen opzoeken.
De enige andere levende wezens die we zijn tegengekomen op de weg naar beneden waren sprinkhanen (zo dik als mijn duim, ik begrijp nu hoe Johannes de Doper kon leven op sprinkhanen en honing) en hagedissen.
We hebben van alles aangedaan: de Westbank, Jeruzalem (ook op Yom Hazikaron en Yom Ha’atzmaut, Herdenkingsdag en Onafhankelijkheidsdag), Afula en Beit Ruth, Galilea en als laatste Tel Aviv.
Cham cham cham (heet heet heet)
Op een zekere dag hadden we ons voorgenomen de berg Arbel in Galilea te beklimmen – met een taxi dan, en vervolgens via een rotsachtig pad de klif af te dalen. Toen we goed en wel bovenop de berg stonden bevond de zon zich op precies het hoogste punt aan de hemel. Het zinderde van de hitte. Het wás niet alleen heet, de hitte leek jou te worden en jij de hitte. De enige andere levende wezens die we zijn tegengekomen op de weg naar beneden waren sprinkhanen (zo dik als mijn duim, ik begrijp nu hoe Johannes de Doper kon leven op sprinkhanen en honing) en hagedissen. Mijn moeder en ik zijn heel moedig die hele berg afgedaald. We hadden er niet aan gedacht eten mee te nemen maar gelukkig had een vriendelijke taxichauffeur ons zijn fruitvoorraad toegestopt. Uiteraard hadden we wel gedronken: zes liter water. Achteraf ontdekten we dat dit tot nu toe de warmste dag van het jaar was in Israël en deze datum de heetste was in 130 jaar. Go girls.
Aan de voet van de berg ligt het meer van Galilea en daar zijn we toen in gedoken. We liftten terug naar Tiberias, maar door de hitte waren er spontaan branden ontstaan in het struikgewas in zo’n mate dat het verkeer werd tegengehouden. Onze aardige chauffeur reed ons toen een heel eind door het prachtige Galilea naar een andere bushalte, vanwaar we terug naar Afula konden reizen.
Thuis
Speciaal na zo’n enerverende dag voelt het als thuiskomen bij Beit Ruth. Nu ik me weer in het oude vertrouwde Holland bevind zie ik Beit Ruth niet alleen als een plaats waar ik onbekend mee was en nu bekend, maar als een thuis. Een van de gedachtes van Beit Ruth is ook om deze meiden die zoveel hebben en nog steeds moeten doorstaan, een thuis te bieden. Een thuis hebben is zo belangrijk en daarom ben ik heel blij deel te zijn geweest van Beit Ruth.
