Er is een Joodse bruiloft op komst! (En ik ben van de partij!) Een collega van de moeder van de bruidegom nodigt me uit een paar dagen voor de grote dag. Zo kom je dus makkelijk aan 400 gasten, wat trouwens een kleine bruiloft is voor Joodse begrippen.
Met twee hele bussen vol bruiloftsgasten vertrekken we ’s avonds vanuit de Negev naar Afula, vlakbij Nazareth. Het is een gevarieerd gezelschap; Bedoeïenen, orthodoxe Joden, seculiere Joden en ik als Hollander. Bij aankomst stop je meteen geld in een enveloppe als bijdrage voor het feest. En dan begroeten we de moeders van het bruidspaar. Ik ken alleen de Marokkaanse moeder van de bruidegom en vraag zonder nadenken aan de andere vrouw ‘Mi at?’ – ‘Wie ben jij?’ Dat had ze beter aan mij kunnen vragen!
Psalm 137
Ik kijk mijn ogen uit op de bruiloft! Het begint met een food festival van allemaal verschillende kraampjes. Daarna is er een korte ceremonie van een kwartier waarbij het bruidspaar en hun directe familie onder de choepa staan. De rabbijn zingt een aantal liederen en de bruidegom laat de bruid uit een beker wijn drinken. Tot slot zegt de bruidegom Psalm 137 op waarna hij een glas op de vloer kapot trapt – Jeruzalem mag niet vergeten worden te midden van de feestvreugde! Nu zijn ze getrouwd en kan het feest echt van start gaan. In een enorme feestzaal met in het midden een dansvloer wordt er een diner opgediend voor alle 400 gasten. Tussen de gangen van het diner door wordt er op z’n Marokkaans gedanst in een grote kring waarbij je elkaar met de pinken vasthoudt. Naast deze traditionele dans springen we urenlang naar hartelust in het rond op de Israëlische top-40 die twee DJ’s draaien. Na middernacht reizen we terug. Drie uurtjes in bed en dan is het voor ons arme feestgangers alweer tijd voor een nieuwe werkdag.
“Ik kan niet door de straat lopen zonder dat ze ‘Yasmin!’ of ‘Holland!’ roepen en ik even met de meisjes klets of een potje voetbal speel met de jongens.”
Yasmin!
In Maslul ben ik inmiddels ingeburgerd onder de kinderen van de moshav (zo noemen ze het dorp). Ik kan niet door de straat lopen zonder dat ze ‘Yasmin!’ of ‘Holland!’ roepen en ik even met de meisjes klets of een potje voetbal speel met de jongens. Yasmin is trouwens de naam die ik vorig jaar in Aleh Negev kreeg toebedeeld door twee Bedoeïenenvrouwen en deze naam sloeg aan: slechts een handjevol mensen in Israël noemt me nog Saskia.
Vitaminebommen
Op een avond loop ik met de andere vrijwilligers van Aleh Negev door de velden met citroenbomen. We komen de eigenaar tegen die ons de weg wijst naar waar we de beste citroenen kunnen vinden en daar rapen we de vitaminebommen op. Dit blijft niet onopgemerkt door de twee dorpshonden die al de hele weg gezellig met ons meelopen. Zij hebben wel zin in een spelletje en beginnen tegen ons op te springen. Dit gaat ons te ver en we gooien de lekkere citroenen ver weg om van de honden af te komen. Maar natuurlijk is nu het hek van de dam! De honden raken door het dolle heen en komen steeds weer terug zodat we op een gegeven moment al citroenengooiend de boomgaard uitlopen. Met een paar overgebleven citroenen komen we thuis. In ieder geval hebben de honden een leuke avond gehad!
“Met een paar overgebleven citroenen komen we thuis. In ieder geval hebben de honden een leuke avond gehad!”
Bibi komt!
Het gonst door de lucht in Aleh Negev: Bibi komt! Als ik op de bewuste dag om 7:00 uur het terrein van Aleh Negev op fiets, staat er al overal beveiliging klaar. En dan eindelijk om 12:00 uur zien we de helikopter landen net buiten het terrein. De geluksvogels die op dat moment net pauze hebben rennen naar het hek om een glimp op te vangen van de Israëlische minister-president Benjamin Netanjahu. Hij blijft echter onzichtbaar. Pas thuis als ik zijn persoonlijke Facebookpagina check, zie ik hem in Aleh Negev. Op tv en internet kun je meer zien dan in het echt.
Raket
We rijden in de richting van Gaza langs velden vol verdroogde zonnebloemen waar over een poosje zonnebloempitten worden geoogst. Ik ben te gast bij een levendig gezin met vijf kinderen in kibbutz Alumim! De religieuze kibbutz ligt vier kilometer vanaf de grens met Gaza. Op wonderbaarlijke wijze is dit kleine dorp de afgelopen jaren maar één keer geraakt door een raket uit Gaza en zijn de talloze andere raketten aan de andere kant van het met prikkeldraad afgezette hek van de kibbutz gevallen. We praten over de strijd om Israël die voortduurt en over de toekomst van de Israëlische kinderen. De vader van de vijf jonge kinderen kijkt nog steeds uit naar de vrede waarvoor Israël vanaf het begin heeft gevochten. ‘If we don’t believe there will be peace, what are we fighting for? We have to believe it. How can we go on otherwise?’
‘If we don’t believe there will be peace, what are we fighting for? We have to believe it. How can we go on otherwise?’
Crazy
Na Alumim reis ik door naar de ‘rocket city’ Sderot. Deze stad wil ik graag bezoeken omdat ik er veel over heb gelezen voor mijn studie. In tegenstelling tot Alumim heeft deze stad, die nog geen kilometer vanaf de grens met Gaza ligt, al meer dan 6300 raketten ontvangen uit Gaza. Minstens zesduizend en driehonderd keer zijn de inwoners van Sderot al naar hun schuilkelders gevlucht. Ze hebben maximaal 15 seconden de tijd om daarheen te rennen. De vrolijke en vlotte serveerster van de gezellige hummusbar in Sderot geeft toe dat het hier ‘crazy’ is.
Ma kore, kore…
Mijn werk in Aleh Negev zit er op – voorlopig althans. Mijn broers in Aleh Negev (lees mijn eerdere blog ‘Zo ziet een dagje Aleh er uit‘) hebben als afscheidscadeau allemaal een tekeningetje voor me gemaakt en in een boekje samengevoegd. Het afscheid is denk ik niet voorgoed en met Israëlisch gemak wuif ik mijn vrienden gedag. Nu breekt een nieuw avontuur aan: op de bonnefooi rondreizen en Israëliërs ontmoeten! Morgen ga ik naar Jeruzalem. Waar ik zal slapen…? De tijd zal het leren! Ma kore, kore… (Wat gebeurt, gebeurt.)
