Mijn eerste week op de Westbank is voorbij. Wat gaat de tijd snel! Vanmorgen werd ik voor het eerst sinds ik hier ben gewekt door mijn wekker.
Alle andere ochtenden werd ik wakker door de zon of de buurman die om 6 uur niet bepaald zachtjes vanaf zijn balkon stukken uit de koran citeert. Beide geen pretje. De zon komt hier namelijk al heel vroeg op (half zes om precies te zijn, dat is half 5 Nederlandse tijd).
Wennen
Zoals mijn lichaam zich aanpast aan het ritme van de dag, zo probeer ik me aan te passen aan alle gebruiken en gewoontes hier. Ik moest de eerste dagen erg wennen maar het gaat steeds beter. Ik begin mijn draai te vinden.
Sinds mijn aankomst in Beit Jala heb ik allerlei nieuwe mensen ontmoet. Buiten de vrijwilligers maakte ik kennis met mijn Arabische collega’s en met de bewoners van Jemima, een verzorgingshuis voor gehandicapte kinderen met een Arabische achtergrond.
Namen
Het is lastig om de Arabische namen te onthouden en nog veel lastiger om ze goed uit te spreken. Om het voor jullie makkelijk te houden stel ik jullie nu alleen voor aan de vrijwilligers. Bij mijn aankomst waren dat er in totaal vier: Elleke, Emma, Liesbeth en Christian. Maar Elleke en Christian verlaten Jemima al in mijn eerste week op de Westbank. Eerst Christian, onverwachts wegens problemen met zijn visum, en daarna Elleke. Het heeft hopelijk niets te maken met mijn aankomst want dat zou je bijna gaan denken. ;)
BBQ
Als afscheid organiseert Christiaan op vrijdagavond een BBQ. Om de BBQ voor te bereiden gaan Baha (een bewoner), Christian en ik ’s middags al op pad (op de bovenste foto zie je ons: Baha (l), ik en Christian). Voor vlees brengt Baha ons bij een christelijke slager, want alleen hier kunnen we ook varkensvlees bestellen. Islamitische slagers verkopen namelijk geen varkensvlees. Volgens hen is een varken onrein en daarom verboden om te eten of te verkopen. Baha vertaalt onze bestelling in het Arabisch en zo bestellen we in totaal drie kilo vlees. Voor onze neus wordt het gehakt gekruid, het spek gesneden en de worstjes gerold.
Al het vlees wordt in een koeling achter de toonbank bewaard. Of ik daar een foto van mag maken? Natuurlijk! Trots opent één van de slagers de koeling en geeft me de tijd om een foto te maken.
De BBQ is erg gezellig en het ontbreekt ons dankzij de bakkunsten van Baha aan niets. Bedoeld als afscheid van Christian is de BBQ voor mij meer een kennismaking. Heel dubbel; de één komt en de ander gaat.
YALLA
En zo ben ik nu dus overgebleven met Liesbeth, die hier al zeven jaar werkt, en Emma, die bijna haar eerste jaar in Jemima erop heeft zitten. Ondanks dat ze allebei erg aardig voor me zijn, mis ik mensen van mijn eigen leeftijd. Maar gelukkig komen er begin augustus twee nieuwe vrijwilligers die ongeveer even oud zijn als ik. Ik kijk er naar uit om hen te ontmoeten.
In volgende blogs schrijf ik over mijn werk, de cultuur en al mijn andere ontdekkingen hier in Israël en op de Westbank. Maar voor nu: YALLA! (da’s Arabisch voor over/klaar).
