Twee blonde meisjes van 18 jaar, wat hebben die in Israël te zoeken? Die vraag werd ons afgelopen weken veel gesteld. Zo vaak dat we soms zelf het antwoord ook even niet meer wisten. Tijd om een goed antwoord te bedenken.
Inmiddels zijn we gesetteld op de plek waar we de komende weken blijven: de organisatie Aleh. Een groot ‘dorp’ voor gehandicapte en revaliderende mensen, midden in de Negev-woestijn, het zuiden van Israël. Er verblijven zo’n 130 volwassenen en kinderen, in huisjes van zo’n 24 man bij elkaar. Er is een dagbesteding, boerderij, paarden, speeltuinen en meer!
De eerste dagen hier waren vrij heftig. We wonen met drie andere Nederlandse vrijwilligers in een soort slecht onderhouden Landal Greenparkhuisje en we slapen met z’n tweetjes op één kamer. Allemaal net even iets anders dan we ons hadden voorgesteld, alhoewel we wel vrolijk werden van de Nederlandse pannenkoeken op de eerste dag.
Gebarentaal
We hebben deze week vijf ochtenden gewerkt. Heerlijk om 05:45 opgestaan en als we om twee uur klaar zijn, zijn we helemaal gesloopt. Onze taak is vooral om de bewoners wat extra aandacht te geven. In het begin was het nogal onwennig want het is niet zoals in Nederland dat je elke seconde zinnig bezig bent, en ook niet dat je echt taken opgelegd krijgt. Ze hebben hier een beetje een dag-routine en wij proberen wat te helpen, met eten geven en bezighouden en extra aandacht zoals bijvoorbeeld een rondje lopen naar de paarden of naar de dierentuin. Het lastige is dat de bewoners geen Engels spreken dus we pikken wat Hebreeuws op en in gebarentaal worden we ook expert.
Het was echt een shock voor ons, maar we leren steeds meer te zien hoe prachtig deze parels in Gods’ hand eigenlijk zijn.
Parels in Gods’ hand
Wat we wel echt leuk vinden is dat ze hier allemaal ‘national servicemeisjes’ hebben en die kunnen wel soms Engels. Die zijn echt superlief en daar hebben we leuk contact mee. Zij werken hier twee jaar uit geloofsoverwegingen zodat ze niet in het leger hoeven. De taken die we doen worden elke dag meer en we krijgen ook meer een klik met de bewoners hier. Het is wel echt heftig, we hebben beiden nog nooit zulke gehandicapte mensen gezien. Ze kunnen niet (goed) praten, zijn vergroeid en een groot deel zit kwijlend in een rolstoel. Het was echt een shock voor ons, maar we leren steeds meer te zien hoe prachtig deze parels in Gods’ hand eigenlijk zijn. Het is mooi om te zien dat ze echt een karakter hebben en een bepaald speeltje leuk vinden en ook chagrijnig kunnen zijn.
Liefde
Een aantal heeft een temperamentvol karakter waardoor het er wel heftig aan toe gaat. De ene gooit z’n eten boos door de kamer heen, dan staat er weer een vrouw in de blote billen omdat ze haar broek niet mooi vindt, de ander bonkt keihard met z’n hoofd tegen de muur omdat ze naar buiten wil en weer iemand anders loopt stampvoetend boos wankelend het huisje rond. Allemaal vrij heftig, maar we zien met hoeveel liefde en menselijkheid de medewerkers van Aleh om de bewoners geven.
Bewoners
Om je een idee te geven wat voor soort bewoners hier zitten en wat ons raakt: een meisje die een soort van wratten heeft over heel haar lichaam en ook in haar buik en als ze bij haar hart komen gaat het goed mis en moet ze naar het ziekenhuis. Een andere is een mooie man en vader van drie kinderen. Op de foto’s boven zijn bed ziet hij eruit als een levendige echtgenoot. Maar door een auto-ongeluk is hij ernstig gehandicapt geraakt. Ook zitten er hier broertjes en zusjes van elkaar, wat ons ook erg raakt.
Schaamte
Sommige bewoners kruipen wat rond en ze dragen allemaal luiers. Enkelen zijn ook nog eens blind en sommigen hebben wonden die ze zichzelf aandoen als ze hun emoties uiten. De deur staat hier 24/7 open voor ouders. De moeders die ik spreek zijn dankbaar dat hun kinderen hier mogen zijn. Ze zeggen dat dit de beste plek is in heel Israël. Ook zeggen ze dat er in dit land (we denken door o.a. het geloof) een schaamte ligt over dit soort mensen. Ze vertellen ons dat het in vergelijking met Nederland allemaal slecht wordt geaccepteerd. Zo word je niet gegroet als je met een gehandicapt iemand op straat loopt. We zitten na een aantal dagen al vol indrukken en we zijn dankbaar voor wat we hier mogen leren.
Dankbaar
Hoe cliché het ook is, het is echt goed om dankbaar te kijken naar hoe wij het hebben. Ondertussen is het nóg belangrijker om te leren van deze groep van de samenleving. “Aleh: The strength of the chain of humanity is measured by the way it relates to its weakest link.” Denk daar maar eens over na!
Aleh Negev, een bijzondere plek:
