Twee blonde meisjes van 18 jaar, wat hebben die in Israël te zoeken? Die vraag werd ons afgelopen weken veel gesteld. Zo vaak dat we soms zelf het antwoord ook even niet meer wisten. Tijd om een goed antwoord te bedenken.
Sevivon zofzofzof. Manman. De Chanoeka-liedjes zijn niet uit ons hoofd te krijgen. Je kan er niet aan ontkomen. Vluchten is geen optie. In elke winkel, in elk huis op Aleh en op elke radiozender staan ze op. Wauw, deze mensen hebben echt liefde voor hun feestdagen! Op Aleh is alles mooi versierd en is er elke dag een leuke activiteit. Van een cafetaria met extra veel hapjes tot een disco met, je raadt het al, Chanoeka-liedjes.
Elke avond wordt er een nieuwe kaars aangestoken en iedereen zingt de bijpassende liederen mee. Mooi om de eenheid te zien tussen jong en oud, religieus en niet religieus.
Marco Borsato
We gaan een avond met de meiden van de national service naar een concert van de Marco Borsato van Israël. Het is een soort kamerconcert gedoneerd door een Amerikaans -Joodse mevrouw die ons allemaal als VIPS uitnodigde en voor de rest komen er legermensen. Bijzonder om te zien hoe ze met z’n allen het Chanoekalied zingen, terwijl de volgende kaars wordt aangestoken. Wat ook bijzonder is om te zien is hoe gek alle meiden worden als de zanger op komt. Wauw, de beliebers van Justin Bieber zijn er niks bij. De Israëlische muziek is gezellig en vrolijk terwijl de liedjes over dode soldaten gaan. Lekker motiverend voor alle soldaten in de zaal. We dansen met z’n allen en het is een echt Israëlisch feestje!
Kibboets
Verder gaan we een dag naar een kibboets op vier kilometer van Gaza. We kunnen Gaza-stad bijna aanraken. Wauw, dit is heftig. Zo gek om te bedenken dat de mensen die daar zitten niet weg kunnen en lijden onder hun leiders. We leren over het kibboetsleven. Het salaris wat men verdient in de kibboets gaat in een pot en wordt verdeeld onder alle bewoners van de kibboets. Er heerst een echte saamhorigheid en men let op elkaars kinderen. Ik moet wel zeggen dat ik het een beetje op een zigeunerkamp vind lijken met alle stacaravans zo bij elkaar. Wel is er veel groen en heerst er een rust. We zijn te gast bij een gezin en ook daar steken we ’s avonds de 10 (!) chanoekia’s die er in huis staan allemaal aan. De kinderen glimmen van trotsheid dat ze de kaarsjes aan mogen steken. Cute.
Afscheid
En dan, voor we er bij stil kunnen staan, is het einde van ons werk bij Aleh toch echt in zicht. Afscheid nemen bestaat niet? Nou, daar geloof ik niet in! We gaan zondag met een gemengd gevoel ons laatste dagje tegemoet.
Emotioneel
De vrijwilligerscoördinator heeft een bedankje voor ons en een mooi praatje. Daarna komt het emotioneel zwaardere afscheid. Snik. We moeten nu echt voor de laatste keer een dikke knuffel geven aan de bewoners van Aleh, met wie we in deze 1,5 maand echt een band op hebben gebouwd. Hoe cliché, maar toch treurig. Ik probeer in gebrekkig Hebreeuws uit te leggen dat we weg gaan. Sommigen lijken het echt te begrijpen wat mij raakt. Anderen kijken vaag voor zich uit. Man, wat hebben die mensen ons hart veroverd. Hun kwijl, genies in mijn gezicht, het omhoog hoesten van eten; het doet me weinig meer. Ik voel sympathie en bewondering voor de bewoners.
Liefde
Ook voor de medewerkers heb ik veel bewondering. Het is geen easy peasy job. Het is niet op elk moment van de dag leuk, en soms kan je er weinig waardering van de bewoners van terug verwachten. Toch zie je dat elke medewerker op zijn manier met liefde naar de bewoners kijkt. Ik geef al de medewerkers in mijn huisje dikke knuffels. Er rollen wat traantjes. Ook de national service meisjes, die inmiddels onze lieve joodse vriendinnetjes zijn, zeggen we gedag. Het is altijd zo gek om dag te zeggen als je weet dat je mensen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Het afscheid is mooi en het doet goed te merken hoe dankbaar iedereen is dat je bent geweest. Het is leuk dat ze dat zo uiten want dat vinden ze soms wel moeilijk, hebben we gemerkt.
Cliffhanger
De tijd vloog voorbij. Mathilde is inmiddels al weer terug naar Nederland. Mathilde & Lieke in Israël heeft een nieuwe wending gekregen. Lieke in Israël. Dat is een mooie cliffhanger. Wat ik nu ga doen? Dat wist ik de maandag toen Mathilde weg ging nóg niet. Autsj. Dat is niks voor mij. Een challenge om het niet onder controle te hebben. Gelukkig ben ik na een paar dagen ook goed terecht gekomen! Waar? Dat hoor je in het nieuwe jaar! Fijne, gezegende kerstdagen allemaal!
