Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, hostelgasten: kom maar gauw! Daar zit ik dan, in m’n eentje. Zoals je in de vorige blog kon lezen is Mathilde inmiddels vertrokken. En nu zit ik, Lieke, hier, uitkijkend over het Meer van Galilea, een Hebreeuws worshipliedje in mijn hoofd, mijn schoonmaakhandschoentjes nog om, de Bijbel op schoot: ik ben de komende weken vrijwilliger in een christelijk hostel. Dat is nogal andere koek dan met (Joodse) gehandicapten werken!
Badkamers schoonmaken, inchecken, om 6:00 uur ontbijt klaarmaken, vloeren schrobben, lief lachen. Jep, dat waren mijn taken in de afgelopen weken, en badkamers schoonmaken is daarbij mijn absolute favoriet. We werken met een team van vrijwilligers, jong en minder jong en samen vormen wij een familie. We leven samen en vormen een geestelijke eenheid voor het hostel en de gasten. Je voelt Gods geest door het hele huis en gasthuis heen. We bidden meerdere keren per dag en ‘devotions’ is een belangrijk onderdeel van de ochtend. De gasten kunnen puur genieten van Israël, en kunnen God zoeken en vinden in de prachtige tuin of vanuit de schommelstoel.
Liever te veel dan genoeg
In de middagen ben ik vrij en heb ik de tijd om lekker in de zon mijn Bijbel te lezen, stadjes te bezoeken, naar het meer te lopen of bijvoorbeeld een taart te bakken. Er moet nou eenmaal elke avond een lekker ‘dessert’ geserveerd worden aan onze gasten – wat een straf. Verder kom ik sowieso kilo’s aan: elke dag een geweldig hotelontbijt, ‘s middags brood met wat ik maar wil of restjes van een andere dag en ’s avonds komt de Arabisch-christelijke kok die liever veel te veel kookt dan genoeg.
Bewondering
Dat klinkt als lang leve de lol? Nee, dat niet. Deze weken waren geestelijk heel zwaar voor mij. Ik heb ontzettend veel geleerd, en dan niet alleen hoe ik een bed perfect opmaak. Ik heb vooral veel geleerd van mijn Hemelse Vader en de speciale plek van het Joodse volk in Zijn toekomstplan. De mensen in het hostel waren erg bijzonder en onwijs toegewijd. Ze beleefden het geloof anders dan ik van huis uit gewend ben en de relatie die ze met God hebben onderhouden ze op een ietwat andere manier.
Ik heb geprobeerd heel open te zijn en vooral te leren van ze. Ik heb veel bewondering voor ze. Waar ik mijn leven leid en het geloof een onderdeel van mijn leven is, léven zij het geloof en is het leven onderdeel van het geloof. Ik had het gevoel dat ze elke vrije minuut in Gods nabijheid besteedden; in Zijn woord, door worship, of door een preek te luisteren. We baden voordat we een kamer schoonmaakten, als iemand pijn had, als we buiten op straat liepen, als er weer een steekpartij in Jeruzalem was of als iemand verdrietig was.
Toch waren er ook een aantal aspecten waar ik zelf gewoon iets anders over denk. Maar als zij dan hun kijk op bepaalde principes uitlegde, leken ze ook toch wel gebaseerd op het Woord. Wat is dan juist? Ik wil het goede doen, maar ik moet weer oppassen om dan niet te wettisch te worden. Lastig, lastig.
December
December – het was dé mooiste maand om in Israël te zijn. We hebben een kerstfeest gehouden voor 70 lokale mensen, we zijn met de hele staff naar Jeruzalem gegaan en hebben daar op kerstavond bij Christ Church meegeholpen: een paar duizend Israëli’s hebben iets meegekregen van het Evangelie! Ook hebben we een jeeptocht langs de grens met Syrië gemaakt, oog in oog met mensen van Al-Qaeda gestaan en een VN-kamp gezien. Een berg beklommen. Zafeth bekeken. Een paar keer naar een Messiaanse worshipdienst geweest. Oliebollen gebakken samen met een andere Nederlandse vrijwilliger voor nieuwjaar. En noem zo maar op.
Wat een zegeningen, wat een ervaringen om nooit te vergeten.
Hoogtepunt
En het hoogtepunt: mijn ouders, die nog nooit in Israël waren geweest, kwamen een weekje op bezoek! Ze hebben stukken van het land gezien en een paar nachten doorgebracht in het hostel. Samen hebben we sightseeing gedaan in de omgeving, en stukken van de Golanhoogten in het noorden bekeken. Heerlijk om met hen ervaringen te delen en goede gesprekken te hebben. De conclusie van ons drieën:
- Wat hebben wij het werk van Christenen voor Israël en Isreality altijd onderschat…
- Iemand begrijpt Israël, en de innige liefde voor het Joodse volk, pas wanneer ze zelf in Israël geweest zijn.
- We voelen ons schuldig voor wat de gehele kerk in het verleden heeft gedaan, en voor hoe de westerse wereld tegen Israël aankijkt. In het verleden en in het heden.
- Wij zijn nu getuigen. Het is onze taak om onze ervaringen te delen met al de westers denkende mensen om ons heen. Het is onze plicht om ons licht te laten schijnen.
Nog even en mijn tijd hier zit er op. Ik kan mij er nog niks bij voorstellen om terug te moeten. Terug naar Nederland. Maar het is goed, ik kan niet voor altijd hier in de veilige christelijke bubbel blijven. Ik als ‘Israelwitness’ heb nu een taak, en ik moet de wereld weer in. Het is bijna tijd om weer terug te gaan naar ons koude kikkerlandje, maar nu geniet ik nog even van de zon!
Bedankt voor het lezen van onze blogs!
