Met vijf liter water, goede schoenen, een zonnehoedje en een GPS durf ik het aan om de woestijn in te gaan. Het is ruim veertig graden, een paar kleine wolkjes staan aan de hemel.
Voor we de desert willen zien moeten we eerst een tocht van anderhalve kilometer omhoog maken over het rotsachtige landschap van de Ha’Etekim cliff. Hoe hoger je komt, hoe beter je de Dode Zee kunt zien, de rivier de Jordaan en het buurland Jordanië. In een kerkdienst werd ik getriggerd door een uitspraak: ‘Iedere geloofsheld is eerst de woestijn in geweest voor Gods échte plan met hen begon.’ Na die uitspraak wist ik dat ik zeker de woestijn in wilde, al is het maar voor één dagje.
Veel verhalen uit de Bijbel spelen zich af in dit landschap: Abraham leefde een lange tijd in de woestijn toen zijn neef Lot het groene grazige land had gekozen. Mozes vluchtte voor veertig jaar de woestijn in toen hij een soldaat had doodgeslagen. Het volk Israël leefde voor veertig jaar in de woestijn voordat zij het beloofde land in mochten gaan. Jezus leefde ook voor veertig dagen in de woestijn nadat Hij was gedoopt door Johannes in de Jordaan. Vaak wordt de woestijn geassocieerd met beproeving, bezinning en inkeer.
God openbaart zich ook in de woestijn. Jammer dat Hij mij niet aansprak via een brandende braamstruik! Dat had ik toch best mee willen maken, net als Mozes. Dat was ook best lastig geweest, want ik heb überhaupt geen struik gezien. Gelukkig communiceert God tegenwoordig ook door middel van Zijn Geest die in mij leeft en die zet mij natuurlijk wel in vuur en vlam. Tijdens het tripje liet God mij namelijk niet alleen de weg zien die ik hier in de woestijn moest gaan, maar Hij liet me ook Zijn weg zien met mijn leven. Er klonk een luid geluid van een sjofartoen ik de woestijnberg had beklommen. Ik vond het wel een mooie knipoog van God als teken dat Hij altijd overwint. God is ‘roepende in de woestijn’.
De woestijn is erg droog en verlaten. Alleen aan de kamelenkeutels kun je zien dat er wel eens mensen en dieren komen. Als je de weg kwijt raakt is er niemand om de weg te vragen. Het is daarom uiterst belangrijk dat je de ‘hectometerpaaltjes’ niet uit het oog verliest. Het is niet zo gek om je te bedenken dat het volk van Israël een wolk (God) nodig had om hen de weg te wijzen. Tja, Mozes had nog geen GPS in zijn tijd, dus hij móest wel op God vertrouwen.
In de lente is hier trouwens wel wat meer teken van leven, het regent dan namelijk wel en daardoor zijn er dan enkele plekken waar kleine riviertjes stromen. Er zijn rond deze tijd zelfs bloemetjes te vinden in de woestijn. “De woestijn en de dorre plaatsen zullen vrolijk zijn, de wildernis zal zich verheugen en in bloei staan als een roos. Zij zal welig in bloei staan en zich verheugen, ja, zij zal zich verheugen en juichen.” (Jesaja 35: 1-2) Deze Bijbeltekst zie je al kleinschalig in vervulling gaan in de lente. Israëlische organisaties zetten zich in om bomen te planten in Israël. Het is bewezen dat dit het enige land in de wereld is waarin de boompopulatie niet daalt maar juist stijgt. Toch staan er in de Bijbel beloftes over de woestijn dat God daadwerkelijk de woestijn tot leven zal wekken. Hij zal voor het werkelijke leven zorgen: het Levende Water.
“Ik zal op kale hoogten rivieren doen ontspringen, midden in valleien bronnen. Ik zal de woestijn maken tot een waterpoel, het dorre land tot waterbronnen. Ik zal in de woestijn de ceder zetten, de acacia, de mirt en de oliehoudende boom. Ik zal in de wildernis de cipres plaatsen, samen met plataan en dennenboom, opdat men ziet en erkent, bedenkt en tevens inziet dat de hand van de HEERE dit gedaan heeft, en de Heilige van Israël het geschapen heeft.”
Jesaja 41: 18-20
Deze profetie is duidelijk nog niet in vervulling gegaan. In Ezechiël 47 staat verder beschreven dat deze gebeurtenis pas zal plaatsvinden op de dag van de Heere. Er staat geschreven dat er een rivier zal ontspringen vanuit de tempel en dat deze oostwaarts zal stromen door de woestijn naar de Dode Zee. De zee zal weer gezond worden en er zal weer leven in te vinden zijn. Als je nog nooit hebt gedreven op de Dode Zee zou ik nog maar eens een last minute boeken naar Israël.
Aan de oevers van de rivieren zullen allerlei vruchtbomen staan waarvan de bladeren niet zullen verwelken en vruchten niet zullen opraken. De bladeren van deze bomen zullen zelfs geneeskrachtig zijn voor de volken (zie ook Openbaringen 22:1-2). In de toekomst zullen we dus geen crèmepjes van de Dode Zee meer nodig hebben, maar doen we gewoon een vers blaadje van de vruchtboom in onze thee.
Jezus spreekt in Zijn tijd ook al over het levend water, namelijk op de laatste dag van het Loofhuttenfeest. “En op de laatste, de grote dag van het feest, stond Jezus daar en riep: Als iemand dorst heeft, laat hij tot Mij komen en drinken. Wie in Mij gelooft, zoals de Schrift zegt: Stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien.” (Johannes 7: 37-39) Jezus sprak hier over de Geest dat de gelovigen deze zouden ontvangen.
De Geest, het levend water met de vruchtbomen, is immers bedoeld voor hen die dorst hebben en naar Hem verlangen. “En de Geest en de bruid zeggen: Kom! En laat hij die het hoort, zeggen: Kom! En laat hij die dorst heeft, komen; en laat hij die wil, het water des levens nemen, voor niets.” (Openbaringen 22:17) Laat je leven dus niet levenloos zijn zoals de Dode Zee, maar laat God je verfrissen met Zijn stroom van levend water. Water dragen naar de zee is nutteloos en op eigen kracht. We kunnen beter levend water dragen naar gebieden waar het nog een “Dode Zee” is in ons leven. Als we dorst hebben naar Hem dan kunnen we prima door de droge woestijn heen trekken.