Maandagmorgen is Salem, een bewoner van Jemima, onverwachts overleden. De vrijdag ervoor moest hij naar het ziekenhuis. Iets onschuldigs, dachten we. Uiteindelijk is Salem op 23-jarige leeftijd in het ziekenhuis overleden. Gelijk dezelfde maandagmorgen om 11:00 is hij op traditionele manier begraven. Dus zonder vrouwen.
Het overlijden van Salem maakt een diepe indruk op mij. Ik merk dat ik veel om de kinderen in Jemima ben gaan geven. Het is nog zo onvoorstelbaar dat Salem hier niet meer is. Twee weken terug speelde ik nog spelletjes met hem en beloofde dat ik deze week tegen hem zou rummikuppen. Vorige week herinnerde hij me aan deze afspraak terwijl hij geduldig, lachend in zijn rolstoel voor de lift stond te wachten. Deze week is hij er niet meer en van rummikuppen is het nooit gekomen.
Door
Terwijl ik dit alles een plekje probeer te geven, gaan mijn werkdagen op Lemuel gewoon door. Om 08:00 uur beginnen. De kinderen één voor één uit bed halen, douchen en daarna eten geven. Dat laatste is niet altijd even makkelijk. Soms zit ik er helemaal onder en verlang ik zelf naar een douche.
Lastig
Activiteiten doen met zwaar beperkte kinderen is lastig. Op alle inspanningen die je doet, krijg je vaak weinig reactie. De kinderen laten je niet duidelijk merken dat ze het leuk vinden om met je te spelen. Toch merk je het aan de kleine dingen zoals een kopstoot van Achmad -bedoelt als knuffel-, een schaterlach van Nour en een glimlach van Ikram of Sameh.
In totaal wonen er vier kinderen op Lemuel (Achmad, Ikram, Nour en Sameh). Daarnaast komen er ook externe kinderen. Zij worden elke morgen gebracht en ’s middags weer opgehaald. Aangezien de Jemimabussen niet rijden in augustus, blijven zij deze maand thuis. Doordat Elias en Mohammed worden gebracht door hun familie zijn zij wel een gedeelte van de week op Lemuel.
Eén verschil
Ik moest wennen om met zwaar beperkte kinderen te werken. Vooral het zien van de gehandicapte lichaampjes vond ik moeilijk. Laat staan om er voor te zorgen! Ik moest me steeds voorhouden: ‘Deze kinderen hebben gedachten en gevoelens net zoals ik. Het enige verschil is dat zij het niet goed kunnen uitten.’ Gelukkig ben ik daar nu overheen.
Later kwam de vraag: ‘Waarom zij? Dit had ik kunnen zijn!’ Terwijl ik met Elias op mijn schoot zit, probeer ik deze vraag te beantwoorden. Elias is klein en dun. Ondervoed, maar via de sonde krijgt hij toch genoeg te eten. Waar deze voedingstoffen blijven, is een raadsel. Soms vormen er plotseling blaren op het lichaam van Elias, dat komt do ordat hij geen immuunsysteem heeft.
Elias wordt een ‘lost case’ genoemd, wat betekent dat Elias’s situatie maar een richting kent: achteruit. Tot hij sterft, kunnen we hem alleen liefde, voedsel en medicijnen bieden.
Dankbaar
De ernst van Elias’ situatie en het overlijden van Salem laten duidelijk zien dat het leven voor deze kinderen elk moment afgelopen kan zijn. Een lage weerstand en een zwak lichaam is hier meestal de oorzaak van. ‘Iets voor hen te betekenen’ is het meest dankbare werk dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Want als ik er niet was geweest, wie had er dan voor deze kinderen gezorgd of met hen gespeeld… Jij misschien?
