Dag 2: Auschwitz
“Laat deze plaats eeuwig een kreet van wanhoop zijn”. Dit staat op de gedenksteen van het monument in Auschwitz-Birkenau. Vandaag bezochten we de kampen van Auschwitz. Een kreet van wanhoop. Hoe zou je Auschwitz kunnen omschrijven? Ik vroeg het de groep. Indrukwekkend, heftig, bizar, verbazingwekkend, onwerkelijk, onbevattelijk, sprakeloos (geen woorden voor), waren een aantal pogingen. Het bleef bij pogingen, want wat voor woorden we er ook allemaal aan geven, er is geen goede omschrijving te geven van wat daar allemaal is gebeurd.
Na Auschwitz gingen we lunchen en bezochten hierna het Oshpitzin (Jiddisch voor Auschwitz) Museum. Dit is in een oude synagoge. Het museum vertelt het verhaal van Joden die voor de WO2 in Oswięcim leefden en wat er met hen is gebeurd.
Veel mensen kennen de naam Auschwitz, maar weinig mensen weten dat dit ooit gewoon een stad was en nog steeds is (Oswięcim). Vóór de Tweede Wereldoorlog was 60% van de bevolking van Oswięcim Joods, anno 2018 0%. Kortom, we hebben veel indrukken en informatie gekregen vandaag om te verwerken!
Tijdens het diner maken we verder kennis met Alina, een vrouw die ook bij Christenen voor Israël in Oekraïne werkt en Igor, onze chauffeur. Zij zullen ook met ons meereizen naar Oekraïne volgende week. Bijzonder om hun verhalen te horen! Hun drive en geloof in het plan van God met Zijn volk Israël.
‘s Avonds gaan we even ontspannen en de verjaardag van Dirk (een groepslid) vieren, door ergens iets te gaan drinken. Hij wordt versierd en houdt de slingers ook netjes de hele avond om. We lopen een beetje verkeerd, maar de energie is nog niet op, want er wordt ineens nog volop gefitnesst in een openbaar park. Uiteindelijk toch weer beland in het hotel. Dat was gezellig. Morgen naar Krakau!
Dag 3: Krakau
We starten met ontbijt in het hotel en dagopening. Carmen leest met ons Deuteronomium 30. Het gaat hier over de belofte van God aan Israël dat Hij hen weer bijeen zal brengen uit al de landen waarheen zij zijn verspreid.
Christenen voor Israël helpt Joden in Oekraïne bij de terugkeer en Joden, verspreid over de hele aarde, keren terug naar Israël. Bijzonder om hier bij stil te staan en heel mooi dat wij tijdens deze reis iets mogen zien van en bijdragen aan het werk van Christenen voor Israël.
We vertrekken naar Krakau. Met City Tour tuktuks (met een bandje in het Nederlands!) maken we een tour door de Joodse wijk van Krakau en door het gedeelte van Krakau met oorlogsgeschiedenis, zoals het ghettogedeelte. We zien onder andere het ‘ghettoheldenplein’ (bohaterów getta). Vanaf hier vertrokken de deportaties naar de vernietigingskampen. Daarna rijden we langs de fabriek van Oscar Schindler, de man die 1100 Joden redde.
Na de tour lopen we over de markt en kopen we een halve souvenirswinkel leeg. We brengen nog een bezoek aan het Schindlers list museum. Nog meer oorlogsinformatie; er wordt veel gevraagd van onze koppies. Allemaal even indrukwekkend en opnieuw hebben we weer veel te verwerken. Dit doen we tijdens onze vrije tijd (heerlijk!)
Dag 4: van Polen naar Oekraïne
Geen goeiemorgen. Ten eerste omdat het aardig vroeg was, ten tweede omdat we geen ‘goeie’ mogen zeggen. Dit schijnt in Oekraïne een heel grof woord te zijn en we moeten 50 euro aan Igor betalen als we het zeggen. We betrappen ons er zelf best vaak op, maar dan is hij net weg of hoort hij het niet. ;)
In ieder geval, we vertrekken vandaag naar Oekraïne! Een grensverleggende reis. Bij de grens van Polen naar Oekraïne hebben we een -schijnt het- zeer unieke ervaring: we zijn binnen een half uur de grens over! Normaliter duurt dit minimaal drie uur. Cadeautje! We merken meteen dat we de grens over zijn: we worden behoorlijk heen en weer geshaked op de eerste de beste weg in Oekraïne. De kwaliteit van de wegen is niet om over naar huis te schrijven.
Onderweg doen we spelletjes, zingen we Israëlische liedjes met Igor en Alina, slapen en kletsen we. Er wordt veel gezongen, soms mooi en vaak behoorlijk vals. In ieder geval gaat de reis snel en komen we om kwart over 8 ‘s avonds aan in Vinnitsa! Dit is de stad waar Igor, Aline en Carmen wonen. Het is een moderne Oekraïense stad met 450.000 inwoners. De wegen zijn hier stukken beter, aangezien een minister van Oekraïne hier zijn eigen asfaltfabriek heeft. Hebben we weer mazzel mee. We gaan meteen naar het hotel en doen niet veel bijzonders meer, want we zijn moe van de reis. Morgen voedselpakketten inpakken!
