fbpx

DOEkraïne 2018 – dag 6

Oekra2018
Deel deze post:
Lees ook:

Dag 6: Voedselpakketten uitdelen

We verlaten het hotel met spullen voor één nacht, maar checken niet uit. Vannacht gaan we overnachten in Bershad, zodat we morgen in die omgeving kunnen blijven.

We stappen weer in de busjes en rijden eerst naar Nemirov. Hier ontbijten we bij een baptistenkerk. Pastor Igor verwelkomt ons en vindt het geweldig om een groep jongeren te ontmoeten. Het bemoedigt hem dat wij hier zijn. In Nemirov brengen we ook een bezoek aan de plaatselijke markt. Wij kijken onze ogen uit, maar de mensen op de markt niet minder. Ze lachen zich slap als wij een kuikentje willen vasthouden, aaien en allemaal ‘aah’ roepen. Hallo, Nederlanders, dat is gewoon voedsel hoor..

We rijden door naar het volgende dorpje en stoppen onderweg even om een traditionele boer met paard en wagen op de foto te zetten. De beste man blijft vriendelijk voor ons stil staan om te poseren (zie foto).

In Tulchin laden we 130 voedselpakketten uit en ontmoeten we Holocaustoverlevende Rita Schweibes. Ze vertelt op verschillende plekken haar verhaal aan ons. Rita was vijf jaar oud toen de oorlog begon en heeft de meest gruwelijke dingen meegemaakt. Ze neemt ons mee over de ‘death road’, een weg van 40 kilometer die de Joden te voet moesten afleggen. Wij doen dit met de busjes, maar wat een eind!

De weg eindigt bij het concentratiekamp Pechora. Wij weten er vaak niets tot weinig van, maar Oekraïne heeft een vreselijke Holocaustgeschiedenis. Kamp Pechora lag naast een lokaal dorp en de markt werd naast het hek van het kamp gehouden. Dit deel van Oekraïne was Roemeens bezettingsgebied, en Roemenen wilden (over het algemeen) geen Joden doden. Ze werden daarom in het kamp gestopt en hier aan hun lot overgelaten. Rita vertelt ons onder andere dat de wanhoop in het kamp zo groot werd, dat mensen stukjes vlees van dode lichamen sneden en dit kookten om te kunnen eten. We bezoeken het massagraf, die zich naast het kamp bevindt. De moeder van Rita ligt hier ook begraven. Het is onvoorstelbaar dat iemand dit allemaal heeft meegemaakt en dan staat die persoon ook nog eens in levende lijve voor je. We hebben inmiddels al veel gehoord over de oorlog, maar om het te horen uit de mond van iemand die dit zelf heeft meegemaakt, dat komt wel echt even binnen.


Nog stil van Rita’s verhaal, rijden we door naar Bratslav. Hier ontmoeten we Faina, een vrouw die verantwoordelijk is voor de Joodse gemeenschap hier. Elk dorpje hier heeft weer zijn eigen oorlogsgeschiedenis, zo ook Bratslav. We staan stil bij het monument van 250 -op gruwelijke wijze- vermoorde kinderen. Hierop volgt een warm welkom bij de moeder van Faina thuis. Dit huisje is al een museum op zich. Faina’s moeder is 84 jaar oud en heeft heerlijk eten voor ons gekookt. Bijzonder, die gastvrijheid. Veronica, een Oekraïens meisje, zingt Oekraïense, Engelse en Russische liedjes voor ons. Leuk om deze volle en zeker ook heftige dag zo af te sluiten.