Nerveus werd ik vanmorgen wakker. De geruchten over een derde Intifada worden steeds sterker. Gisterenavond sprak ik wat vrienden en familie die in het centrum van het land wonen – iedereen is gespannen.
De grote vraag bij ons in het noorden: gaan de Arabieren zich hier rustig houden? Het is ons aangeraden om hun dorpen even te vermijden. Helemaal zal me dat niet lukken, mijn leven is er te veel mee verweven. Ook weiger ik toe te geven aan angst.
En vanmorgen – tijdens mijn dagelijkse wandeling – leek het alsof meer mensen zich dat hadden voorgenomen. Iedereen die ik tegenkwam, ook uit de Arabische dorpen, zwaaide en ik zwaaide terug. Het maakte me vrolijk.
En dat was ook bij het lezen van een blog van een vrouw uit Jeruzalem – vrij vertaald:
“Vijf veranderingen in mijn gedrag de afgelopen dagen.
- Ik sms, Whatsapp en speel geen spelletjes op mijn telefoon terwijl ik aan het lopen ben. Ik wil en moet alert zijn.
- Bij een bushalte ga ik naast het hokje staan zodat ik kan weghollen als het nodig is.
- Loop ik op een weg, dan doe ik dat zodat ik de auto’s aan zie komen.
- ’s Morgens, bij het verlaten van mijn huis op weg naar mijn werk, zorg ik dat alles is opgeruimd en niets me in verlegenheid kan brengen, voor het geval ik niet meer terugkom.
- Ik draag geen hoge hakken. Dat is ongemakkelijk bij het wegrennen.
Vijf dingen die ik weiger te veranderen.
- Ik blijf naar mijn werk gaan. En naar de sportclub, de markt en de restaurants. Dit is mijn leven, mijn stad en dat laat ik me niet afnemen.
- Ik beschouw niet iedere Arabier als een terrorist. Ik wil niet in een racist veranderen.
- Ik raak het perspectief niet kwijt. Terrorisme zaait angst. Ik laat het niet gebeuren. Jeruzalem is en blijft de stad waar ik niet bang ben om op straat te lopen, ook al is het midden in de nacht.
- Geen paniek. Ook niet als ik sirenes hoor, of als ik in een buurt ben waar alles is afgezet. Niet ieder object is een bom.
- Ik blijf dankbaar voor het ongelofelijke wonder Israël en voor alle bijzondere dingen die hier gebeuren en ik ben zo trots dat ik hier woon.”
Mooi, hoopvol. Waar ik ook blij van werd. Het verhaal van een Arabische arts in een ziekenhuis in Jeruzalem. Hij had deze week – met succes – een Joods kindje geholpen dat bij een terreuraanslag gewond was geraakt. De wereld op zijn kop? “Nee hoor”, zei de arts in een interview,
“Als iemand in ons ziekenhuis wordt binnengebracht, kijken we niet naar de afkomst van de patiënt, maar naar het letsel, iedereen wordt geholpen. Ook een gewond geraakte terrorist.” Toch, echt nieuws is dit eigenlijk niet. In vrijwel elk ziekenhuis in Israël werken Arabische en Joodse artsen samen.
En tenslotte. Op Facebook. Op de pagina van ‘Keep Olim in Israël Movement’, een stichting die nieuwe immigranten op allerlei manieren ondersteunt, was de vraag: “in één woord (en niet meer): omschrijf waarom je op alija bent gegaan oftewel: waarom ben je naar Israël geëmigreerd?”
Een greep:
En iemand schreef, voor mij de winnaar:
“debesteplekindewereldomtewonen”
Deze blog is geschreven door Joanne Nihom en verscheen eerder op christenenvoorisrael.nl.
