Een van onze vrienden is een bedoeïense koeienhoeder uit het Arabische dorp twee kilometer bij ons vandaan. Met enige regelmaat laat hij zijn koeien in ons dorp grazen. Hij spreekt maar een paar woordjes Ivriet. Gelukkig komen we met gebarentaal een heel eind.
Hij is een tevreden man. Een man van de natuur. Samen met zijn twee zoons, die hij niet naar school stuurt want: “dat heb je niet nodig als koeienhoeder” en zijn vijftig koeien legt hij iedere dag vele kilometers af.
Al maanden had hij het erover. Zijn dochter ging trouwen. Een datum was nog niet bekend. Afgelopen zaterdagmorgen om acht uur ging de telefoon. Het was zover, de dag van het grote gebeuren. Of we ’s avonds wilden komen.
Dit is het Midden-Oosten. Altijd vol verrassingen en vooral niet te lang van te voren iets plannen.
Wat was het een feest. Honderden bedoeïenen. De hele stam. Allemaal op hun mooist uitgedost. Veel glitter. Een sprookje. Eerst op de grote binnenplaats bij zijn huis (de bedoeïenen in het noorden wonen, op een enkele uitzondering na, niet meer in tenten) aan lange tafels een rijkelijke maaltijd. Rijst met vlees en warme melk.
Daarna het feest. Midden op de straat. Overal bogen en harten met namaak bloemen. Links en rechts stonden rijen plastic stoelen opgesteld. Een afdeling voor de mannen en een afdeling voor de vrouwen. Bij de vrouwenafdeling was het vuurwerk. Ook de muziek en de versiering.
Bij de mannenafdeling gebeurde niets. Zij zaten er zielig bij. De bruidegom was in geen velden of wegen te bekennen en zou, zo werd ons verteld, pas rond tien uur komen.
Uren danste de bruid samen met haar moeder en broers en zussen. Dansen is eigenlijk een te groot woord. Ze bewogen een beetje en draaiden met hun armen. Sierlijk en op de maat van de muziek.
De vader van de bruid liep driftig heen en weer, gekleed in een net pak, met das en overhemd. Voor hem geen dagelijkse kleding. “Alhan weSahlan” (van harte welkom) zei hij tegen iedereen die hij tegenkwam, terwijl hij dan zijn hand op zijn hart drukte.
Samen met een vriendin uit Nederland die bij ons logeerde, zat ik bij de vrouwen. Even waren we een attractie, nieuwsgierig werden we bekeken. Maar dat was al snel over. Iedereen was te druk met het feest.
Om tien uur was er nog steeds geen bruidegom te bekennen. We besloten naar huis te gaan. Toen ik een uur later in mijn bed lag, hoorde ik weer vuurwerk afgaan. Een teken dat de bruidegom was gearriveerd. Elf uur. Het blijft het Midden-Oosten!
Deze blog is geschreven door Joanne Nihom en verscheen eerder op christenenvoorisrael.nl. Foto: Joanne Nihom.
