Ik zit in een cafeetje tegenover Gare du Nord. Terwijl de zon achter het station verdwijnt en ik de mensen die voorbijlopen vanachter een kop koffie observeer, wacht ik op Yaël*.
Yaël is een Joods, Frans-Israëlisch meisje van 22 jaar en woont samen met haar vader en haar broertje in een van de voorsteden in het noordoosten van Parijs. Een paar maanden geleden heeft zij samen met hen besloten om alija te gaan maken in april, en ik ben benieuwd waarom ze dat juist als jonge Française, heeft besloten.
Honderduit
Als ik haar in de verte samen met haar vader zie aankomen, zie ik haar al zwaaien. Ze steekt de drukke straat voor het station over, en loopt op het cafeetje af waar we hebben afgesproken. Omdat we elkaar nog niet eerder hebben ontmoet, schudden we elkaar de hand.
Al direct merk ik dat ze erg enthousiast is. Ze praat honderduit. Zij en haar vader komen net terug van het wegbrengen van een van hun huisdieren. Die moeten een nieuw onderkomen krijgen als zij naar Israël vertrekken. Ik zie dat ze dat niet makkelijk vindt. Maar zodra ze over de reden ervoor begint te praten, beginnen haar ogen te glunderen.
‘Vieze Jood’
“Israël is een droom”, zegt ze. “Ik voel me er vrij. Ik kan de straat op wanneer ik wil, en ik hoef niet na te denken over wat ik aan doe of niet. Ik hoef niet te verbergen dat ik Joods ben. In Frankrijk moet ik daar wel over nadenken. Ik doe hier bijvoorbeeld mijn Davidster niet om, omdat ik bang ben dat ik nageroepen kan worden.
Soms word ik zelfs fysiek bedreigd. Vroeger, toen ik nog op een niet-Joodse school zat, werd ik bijvoorbeeld ‘vieze Jood’ genoemd, en er was één jongen die me altijd tegen mijn benen trapte. Dat kan ik me nog goed herinneren. En ik was jonger dan 8 jaar! Mijn moeder besloot toen om me naar een Joodse school te sturen.”
“Ik doe hier bijvoorbeeld mijn Davidster niet om, omdat ik bang ben dat ik nageroepen kan worden.”
Snel
Ze vertelt verder, over de achtergrond van haar familie. Haar vader is Israëlisch, en haar moeder was Frans. Al van jongs af aan komen ze elk jaar in Israël. Om familie op te zoeken, maar ook om vakantie te vieren. “Mijn vader wilde eigenlijk altijd al terug naar Israël”, vertelt Yaël. “Maar hij wilde wachten tot ik klaar was met mijn studie. Vier jaar geleden kwam het idee om alija te gaan maken steeds meer in mijn hoofd op. Onder andere omdat ik me eigenlijk meer Israëlisch dan Frans voel, maar ook door de aanslagen hier.
Toen mijn familie het afgelopen jaar op een scharnierpunt stond om financiële redenen, en het einde van mijn studie in zicht was, in combinatie met de situatie in Frankrijk, dachten we: nu is het moment. Toen hebben we alles in gang gezet. En eigenlijk is dat heel snel gegaan. Vanaf het moment dat we besloten te vertrekken tot aan het inpakken van de dozen, heeft bij elkaar maar 6 maanden geduurd.”
Vrijheid
Hoe denkt ze dat het leven in Israël zal gaan? “Mijn familie woont in de steden rond Tel Aviv”, antwoordt Yaël. “Dus wij zullen daar waarschijnlijk ook gaan wonen. Het zal heerlijk zijn aan de kust, op het strand, met mijn vrienden, de zon. Ik heb al veel vrienden die alija hebben gemaakt en er nu wonen. Ik zie zo uit naar de vrijheid! Ik hou ontzettend veel van het land. Ik herinner me het laatste jaar dat ik naar Tel Aviv ging.
Toen ik met het vliegtuig aankwam en tegen de schemering de skyline van Tel Aviv zag, met al haar lichtjes, kreeg ik gewoon tranen in mijn ogen. Israël is een droom. Elke keer als ik dan weer terugkom in Frankrijk, raak ik gedeprimeerd. Het is hier zo anders voor ons.”
“Elke keer als ik dan weer terugkom in Frankrijk, raak ik gedeprimeerd. Het is hier zo anders voor ons.”
Uitdaging
“Wat mij verder de grootste uitdaging lijkt in Israël zelf”, vervolgt Yaël, “is het vinden van een baan. Ik heb gestudeerd en spreek ook redelijk Hebreeuws, maar professioneel Hebreeuws is wel heel wat anders. Misschien moet ik wel een nieuw diploma gaan halen. Maar uiteindelijk is dat het allemaal waard. Ik kan niet wachten om er te gaan wonen.”
Toekomst
Voor Yaël als jonge Française is Israël een droom. In tegenstelling tot Frankrijk kan ze zich er vrij, jong en Joods voelen, zonder beperkt te worden in haar doen en laten. Voor de Frans-Joodse jongeren is Israël daarom des te aantrekkelijker. Israël biedt meer vrijheid en meer mogelijkheden. Israël is waar hun toekomst lonkt.
*de persoon op de foto is niet Yaël
Dit artikel is geschreven door Rachel Poot. Ze studeerde Frans en Cultuurgeschiedenis, en deed haar masteronderzoek naar het antisemitisme in het 19de-eeuwse Frankrijk. Namens Christenen voor Israël is ze in Parijs om daar mee te helpen bij het werk van Ebenezer, die helpt bij Joodse families die alija willen maken.
