Woensdagavond 10 september… is een memorabele datum geworden voor mij, en wellicht voor wel meer christenen. Misschien zelfs voor de hele (christelijke) wereld.
505 dagen
Ik was deze avond bij een bijeenkomst van Christenen voor Israël. Hier deelde de Israëlische Omer Wenkert zijn verhaal over de 505 dagen dat hij gegijzeld was in Gaza.
Onbeschrijfelijk en heftig. De hele zaal luisterde stil en vol medeleven naar Omer en zijn moeder. We kennen verhalen van 7 oktober 2023 en hebben mogelijk foto’s en filmpjes gezien, maar toch voelde het voor mij onwerkelijk dat iemand die in de tunnels vastgehouden werd daadwerkelijk hier voor ons stond.
Onvoorstelbaar hoe onmenselijk zijn situatie was en hoe Omer, ondanks dat alles, toch probeerde om daar zo menselijk mogelijk te leven. De enige vrijheid die hij had, zei Omer, was zijn vrijheid om te denken. En die benutte hij, want dat konden ze niet van hem afpakken.
Hij probeerde te lopen wanneer hij kon, structuur te brengen in zijn dagen (met anderen), dankbaar te zijn voor al het kleine, het eten en drinken wat hij kreeg, te lachen wanneer het kon en aan zijn mentale gezondheid te werken omdat hij er levend uit wilde komen.
In februari 2025 werd Omer bevrijd als onderdeel van een deal tussen Israël en Hamas. Hij kwam terug bij zijn gezin en is bezig met zijn herstel. Ondanks de verschrikkelijke gebeurtenissen bleven ze niet zitten in de gebrokenheid. Zijn moeder voegde nog toe: “Niet van hoop naar gebrokenheid, maar van hoop naar hoop.”
Nieuw perspectief
Omers verhaal gaf weer een nieuw perspectief op vrijheid. Zoveel dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn, waren dat niet voor Omer en de andere gegijzelden. Elke dag weer dankbaar zijn is ontzettend belangrijk! Gek genoeg is de vrijheid om te kunnen kiezen wat je eet en wanneer je eet of zelfs de vrijheid om naar buiten te kunnen gaan niet vanzelfsprekend. Want het kan je zo afgenomen worden.
Aanslag op vrijheid
Aan het eind van de avond werden we toch opnieuw geconfronteerd met het feit dat vrijheid zomaar van je afgenomen kan worden. We zagen het nieuws dat Charlie Kirk was doodgeschoten. Deze man was een conservatieve spreker die bekend stond om zijn debatten en hevige discussies over uiteenlopende onderwerpen. Hij bezocht campussen met een tent waarop stond “prove me wrong” en ging geen enkele vraag uit de weg. Misschien heb je er wel eens filmpjes van gezien.
Het nieuws sloeg bij velen in als een bom. Ik was er ook verdrietig onder en kon er een nacht slecht van slapen. Ik had er aan de ene kant geen woorden voor, maar aan de andere kant toch weer zo veel! Waarom deed het mij zoveel terwijl ik Charlie niet kende en het zo ver weg was? Ja, ik keek wel af en toe naar zijn filmpjes. Die waarin hij debatteerde met mensen, meestal jongeren. Charlie Kirk was een christen, verkondigde het evangelie schaamteloos, hij was pro-life en stond achter Israël. Hij was hier open over in discussies. Hij ging altijd het gesprek aan met mensen, waar het ook maar over ging.
De aanslag op Charlie Kirk voelde als een aanslag op vrijheid van meningsuiting en op ons als christenen. Het voelde ook zo dubbel. Omer leefde niet veilig bij Hamas, maar is uiteindelijk wel vrijgelaten. Charlie leefde in het ‘vrije’ Amerika, maar was daar ook niet veilig en is gedood, puur om het uiten van zijn mening.
Broer in geloof
Ik zag op sociale media dat het voor velen voelt alsof we een broer in geloof zijn verloren. Charlie was niet bang om zich uit te spreken over onpopulaire standpunten en sprak onbeschaamd over Jezus! Ik hoop dat Charlie een zaadje heeft geplant in ons om op te blijven staan voor onze mening en ons geloof. Wie weet is het wel een keerpunt voor de christelijke samenleving of zelfs voor de wereld. Mijn hoop is dat er mensen gaan opstaan die niet bang zijn om de microfoon over te nemen, want wij laten ons niet het zwijgen opleggen!
Wat er ook gebeurt en wat mensen ook van ons kunnen afnemen, misschien voelen we ons niet altijd vrij, onze vrijheid zal altijd vastliggen bij God. Hij maakt echt vrij!
Deze column is geschreven door Tikvah (25)
Foto: Unsplash
*De inhoud van gastcolumns reflecteert de persoonlijke mening van de auteur en staat los van de visie of standpunten van Isreality.
