Op een kringavond sprak ik eens met een goede vriend over Israël. Hij vroeg zich af wat ik nou met het land had. Ik benoemde dat ik geloof dat het volk Israël van de Bijbel nog steeds hetzelfde Israël van nu is. Israël en het Joodse volk zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hij was het hier niet mee eens. Hij benoemde dat de huidige staat Israël niets met het Bijbelse volk Israël, nog de huidige Joden, te maken heeft.
Hoewel het natuurlijk prima is om van mening te verschillen, zette dit gesprek mij wel aan het denken. Iets wat voor mij heel vanzelfsprekend leek als christen, is voor hem als christen totaal niet het geval. Ik wilde het antwoord op deze vraag helder hebben. Waarom is het volk Israël verbonden met de huidige staat Israël? Ik ging op onderzoek uit.
Gods beloften zijn eeuwig
Vanzelfsprekend belandde ik als eerst in de Bijbel. God beschrijft tal van keren de liefde en trouw voor Zijn volk:
“Luister naar Mij, volk van Jakob en al wat er van Israël nog over is van de moederschoot af door Mij gedragen, door Mij gekoesterd vanaf de geboorte: Tot in je ouderdom blijf Ik dezelfde, tot in je grijsheid zal Ik je steunen. Wat Ik gedaan heb, zal Ik blijven doen, Ik zal je steunen en beschermen.”
Jeremia 46: 3, 4
God beschrijft niet alleen de liefde voor Zijn volk, maar ook de liefde voor Zijn land. In Jesaja 62 wordt de liefde voor Zijn volk samen genoemd met de liefde voor Zijn land. Hier zegt God zelfs dat Hij ‘je’ [Israëls] land tot bruid neemt:
“Men noemt je niet langer Verlatene
en je land niet langer Troosteloos oord,
maar je zult heten Mijn verlangen
en je land Mijn bruid.
Want de Heere verlangt naar jou
en je land wordt ten huwelijk genomen.
Zoals een jongeman een meisje tot vrouw neemt,
zo zullen jouw zonen jou ten huwelijk nemen,
en zoals de bruidegom zich verheugt over zijn bruid,
zo zal je God Zich over jou verheugen”
Jesaja 62:4,5
Het begin, het einde en alles ertussen in
Vanaf de hof van Eden, tot aan de komst van het nieuwe Jeruzalem, en alles ertussenin: God voert Zijn Heilsplan uit vanuit Zijn land. De keren dat Israël niet in het land is, is tijdelijk en het draait dan om de uiteindelijke terugkeer van Zijn volk. Denk aan de uittocht vanuit Egypte, de terugkeer vanuit de Babylonische ballingschap of wanneer Jezus zegt dat Hij alle verstrooide stammen van Israël zal verzamelen.
God zegt dat Zijn ogen voortdurend gericht Zijn op het land Israël. Vanaf het begin van het jaar, tot het einde (Deut. 11:12). Hij woont hier in het midden van Zijn volk (Ez. 43:7) en het is de plaats van Zijn troon (Jer. 3:17). Hier begon Hij, en hier komt Jezus de Messias terug wanneer het Koninkrijk zal aanbreken. Het nieuwe Jeruzalem zal niet neerdalen in Londen, nog in Amsterdam, maar in Jeruzalem.
Het hart van het Jodendom
Ik stootte op een artikel van de rabbijn Jonathan Sacks. Hij beschrijft hoe het verbond tussen God en Abraham maakte dat Joden een land hadden. Ze aanbaden de God van alles en iedereen, maar ze behoorden ergens specifiek, en niet overal. Een klein land, maar dat specifieke stuk lag daar zodat zij daarin hun roeping konden vervullen.
Deze roeping betekent het creëren van een samenleving die God eert. Een plek waar God Zelf regeert. Dit is de plek waar de grondwet, de Torah, Gods Woord is. Het Jodendom komt tot uiting in een samenleving. Een samenleving waarin het gaat om rechtvaardigheid (tzedekah), gerechtigheid (mishpat), goedheid (chesed) en compassie (rachamim). De 613 mitswot, de leefregels die Joden nastreven, komen tot uiting in een samenleving.
God heeft Zijn land bestemd voor Zijn volk om Hem daar te kunnen dienen. Alleen in Israël probeert men de samenleving zo vorm te geven, om Gods geboden in ere te houden. Alleen in Israël kunnen Joden de Bijbelse Hebreeuwse taal gebruiken als alledaagse taal. Alleen in Israël is de kalender afgesteld op het Joodse jaar. Alleen daar kunnen Joodse mensen lopen waar de profeten hebben gelopen en kunnen ze de stad van koning David bezoeken. Daar vind je tussen de opgravingen, eeuwenoude voorwerpen die getuigen van de Joodse wortels in het land.
Misschien dat veel christenen hier anders over denken, misschien dat zij zichzelf zien als het nieuwe Israël. Maar nergens in de Bijbel vind je dat de lange, intense relatie tussen het volk en het land Israël verbroken wordt of niet meer geldt. Die onlosmakelijke band lijkt daarmee toch wel vanzelfsprekend.
Lees hier het artikel van rabbijn Jonathan Sacks: Israel: The Heart of Judaism | The Rabbi Sacks Legacy
