Ik heb een missie: een aantal boeken uit Nederland moet ik bij ene Birgitta afleveren. Ze blijkt in een van de duurste wijken van Jeruzalem te wonen: Yemin Moshe. Dit is de eerste wijk die buiten de Oude Stad is gebouwd en je hebt een prachtig uitzicht op de Jaffapoort en de stadsmuur.
Verwonderd slenter ik door de naar bloemen geurende straatjes. Dit is een onverwacht fijne bestemming! Birgitta opent de poort van haar droomhuisje en zo wandel ik haar leven binnen. Het lage plafond, de houten meubels, de muziekinstrumenten en de met kleurige schilderijen bedekte wand, maken het tot het mooiste huis dat ik in Israël heb gezien.
Kind op komst
Mijn gastvrouw komt oorspronkelijk uit Zweden en is heel artistiek. Ze was alleenstaande moeder van ongeveer 30 Arabische weeskinderen. Alle kinderen zijn inmiddels het huis uit, maar er is een nieuw ‘kind’ op komst! In haar eigen woorden: It’s like I’m pregnant with a baby. There’s something living in you and you know it will come out and become a book.
Lange tanden
Het is duidelijk dat ik bij een schrijfster terecht ben gekomen. Het enige waar ze aan kan denken is haar boek en zodoende leest ze me op haar balkonnetje hele passages voor en doe ik mijn best om de zeer poëtische zinnen te begrijpen en van nuttig commentaar te voorzien. Met flinke trek – ik heb de hele dag weinig gegeten – loop ik ’s avonds laat naar de Oude Stad op zoek naar wat lekkers. Ik kies de verkeerde warme salade die ik met lange tanden eet en daarna smacht ik naar iets wat wel smaakt. Een beetje verloren eet ik mijn ijsje pineapple-chocola op en dwaal daarna nog wat door de kronkelsteegjes. Het dwalen wordt verdwalen. Maar als je lang genoeg doorloopt kom je wel weer terecht – is mijn veelvuldige ervaring. Thuisgekomen val ik uitgeput in een diepe slaap in het kamertje waar Birgitta haar prachtige schilderijen maakt.
Het dwalen wordt verdwalen. Maar als je lang genoeg doorloopt kom je wel weer terecht – is mijn veelvuldige ervaring.
Arugat boker – ontbijt. Honger maakt rauwe bonen zoet: twee uitgedroogde minibroodjes met een likje dadelstroop, wat kleine olijfjes en drie heel erg uitgedroogde dadels en, als troost, sappige druiven. Zo uitgedroogd als mijn ontbijt is, zo poëtisch is Birgitta. ‘Jerusalem is always in crisis and always in peace.’
Vrienden
Nog altijd hongerig kom ik aan bij de drukke Mahane Yehuda-markt, waar ik een veganistische maaltijd verorber. Voordat ik weer uit Jeruzalem vertrek, geniet ik nog even van de sfeer op straat. Ik ga op een bankje zitten bij de lelijke opblaasklaprozen die bedoeld zijn als kunst. Veel rust wordt me echter niet gegund, want al snel komt er een dik mannetje van een jaar of 70 te dicht naast me zitten – hij blijft mijn arm maar kussen en zegt ‘ani ve at chaverim, beseder?‘ – Wij zijn vrienden, oké? Hij wil graag afspreken op dit bankje over precies twee weken. Ik hou het vaag maar geef hem wel mijn nummer – hij is me over twee weken wel weer vergeten hoop ik. Eenmaal mijn vriend vaarwel gezegd, neem ik de Jerusalem Light Rail naar het centrale busstation. Het tramverkeer is net weer op gang gekomen; er was rond het middaguur een verdachte tas gevonden in een tram en alle verkeer werd plat gelegd.
‘Jerusalem is always in crisis and always in peace.’
This is your country!
Ik verblijf vier dagen bij mijn Oekraïense vrienden in Kfar Saba. We waren buren toen ik voor mijn studie in Kfar Saba woonde. De tv staat hier non-stop aan: de ene na de andere nare film komt de huiskamer binnen. Ik kan dit niet verdragen en ga dus zo veel mogelijk naar buiten. Zo struin ik langs alle winkeliers en marktlui die ik ken aan de plaatstelijke Weizmann Street. De één geeft me verrukt een buiging en een handkus en de ander belt gelijk zijn vrouw op om te zeggen dat ik er ben en weer een ander doet me een doos dadels cadeau. Ik sta altijd weer versteld van de hartelijkheid in dit land. Yanif, de jongen van het hoekwinkeltje met allerlei plastic rommel, betoogt voor de zoveelste keer dat ik hier definitief moet komen wonen. ‘This is your country!’ roept hij gepassioneerd. Beste lezer, ik geef toe dat ik steeds meer op de Israeli’s begin te lijken, maar mark my words: eenmaal een Hollander, altijd een Hollander.
Bedje
Vandaag vertrek ik uit Kfar Saba. Tot op dit moment ben ik nog dakloos voor vannacht en de komende week. Nu ben ik echt aangewezen op de Israëlische gastvrijheid! Of beter gezegd: op leiding van boven. :) Ik ben heel benieuwd en een tikje verontrust wat betreft het verloop van de dag en waar er vanavond een bedje voor mij wordt gespreid!
