Terwijl het gewone leven weer op gang komt en iedereen weer aan het werk gaat of bezig is met de dagelijkse dingen, staan mijn gedachten nog stil bij vorige week. Voor mijn werk moest ik in Amsterdam zijn.
Klokslag 11 uur stond ik te wachten op de metro. Hier merkte ik nog weinig van deze gedenkwaardige dag, behalve een klein postertje in de metro. Wellicht dat mensen die gebruikmaakten van het openbaar stadsvervoer tijdens dit bewuste tijdstip het wel merkten. Eén minuut stil staan bij de gebeurtenissen van de Februaristaking. Een indrukwekkend moment lijkt mij. Maar mijn ochtend verliep normaal en zonder iets te merken kwam ik bij mijn afspraak.
Maar naarmate de dag verstrijkt krijgt Amsterdam een ander gezicht. Van een stad, onze hoofdstad, met een trotse uitstraling, naar een gezicht met een rijk en ingewikkeld historisch verleden. Ik ging als het ware terug in de tijd, naar de 17e eeuw, toen de hoofdweg nog een brede rivier was. Om vervolgens een sprong in de tijd te maken naar de jaren ’20, met de typische bolhoedjes, gevolgd door de jaren ‘30, waar de brede rivier plaats maakt voor de hoofdweg zoals we die vandaag de dag kennen.
Dan, ineens en onverwacht, is daar de Tweede Wereldoorlog. Langzaamaan maakt de Duitse bezetter het steeds moeilijker voor de Joodse inwoners van deze stad. Waar ze voorheen net als een ieder ander in de stad normaal konden leven is dat er plots niet meer. Een schaduwkant van deze stad. Op de achtergrond van deze verhalen loopt het Jonas Daniël Meijerplein langzaamaan steeds voller. De bewaking is er streng en zichtbaar. Een aparte gewaarwording, die ik alleen ken van berichten uit het nieuws. Terwijl je er rondloopt, is de realiteit onbeschrijfelijk. Het gebeurt in deze tijd van 2016, maar doet je denken aan andere tijden.
Tijdens de herdenking, die in het teken staat van mede-menselijkheid, hoor ik verhalen van Amsterdammers om me heen. Het doet je beseffen, dat de mensen bewust stil staan en denken aan die ander.
