Als gezin hebben we in de jaren van ons bestaan intense natafelsessies achter de rug. Het verplicht natafelen was vooral te wijten (of danken, net hoe je het bekijkt) aan het feit dat mijn ouders, broer en zus standaard op mij moesten wachten. Ik eet sloom en praat graag. Alles is thuis altijd bespreekbaar geweest en ieders passie om zijn of haar gelijk te halen liet de discussies eerder uit de hand lopen dan dat ze ooit saai waren.
Mijn zachtaardige, vredelievende familiegenoot luisterend naar de naam ‘mama’ is een echte Israël enthousiast. Onderwerp Israël werd door haar dan ook graag aangekaart, maar mijn harder schreeuwende broer en ik veegden het met dezelfde vaart weer van tafel. Mam, stop. Niet weer over Israël. Vervolgens slikte ik snel mijn laatste hap voedsel door en werd het gesprek in de richting van het ‘amen’ aan het einde van de maaltijd geleid.
Wat moet ik met Israël?
Ik ben geen Israëlmens, riep ik op basis van gebrek aan kennis en interesse. Natuurlijk begreep ik dat het qua bijbelgeschiedenis een belangrijke plek was, maar wat ik er verder mee moest? Daar moest mijn moeder zich samen met een overig blijmoedig zootje mensen maar druk om maken. Toen ik in kleine, zeldzame momenten van helderheid en opgroeien zo vriendelijk was mijn moedermens uit te laten praten ontdekte ik dat ze niet eens zo heel veel onzin sprak.
Toen ik in kleine, zeldzame momenten van helderheid en opgroeien zo vriendelijk was mijn moedermens uit te laten praten ontdekte ik dat ze niet eens zo heel veel onzin sprak.
Wakker
Luisteren naar haar en haar enthousiasme over Israël maakte bij mij een beetje begrip en interesse wakker. Over de geschiedenis, de rol van het land en het Joodse volk in de Bijbel, de nieuwsberichten die niet te zien zijn bij het achtuurjournaal en wat ik nou toch verder moet met Israël. Ik maakte een werkstuk over Joodse feestdagen, abonneerde me op het kindertijdschrift voor kleine mensjes die willen leren over het land en schreeuwde tijdens de natafelsessies iets minder vaak ‘nee hè, niet weer over Israël!’.
Plaatsvervangend enthousiasme
Het moment dat mijn favoriete medemens Rosemarie naar Israël vloog, was ik zover in het aannemen van de overtuigingen van mijn moeder dat ik zelfs een beetje jaloezie en plaatsvervangend enthousiasme op kon brengen. Toch was het zelf bezoeken van ‘het land van melk en honing’ iets wat vrij laag op mijn bucketlist stond. Terwijl mijn moeders spaarpotje met dit doel juist bovenaan staat. Ik wilde het wel, maar er waren zoveel andere dingen. Ik ben blij dat mijn nog steeds favoriete medemens Rosemarie hier anders over dacht, wat ervoor zorgde dat ik heel wat jaren eerder dan gepland in Israël zat. Namelijk afgelopen zomer.
Eyeopeners
Inmiddels ben ik helemaal om. Uiteraard door de geweldige groepsgenoten die ik mee mocht nemen in het vliegtuig, de ontmoetingen die ik heb gehad in het prachtige land, de plekken die ik heb gezien en de vele eyeopeners die ik van Israël heb gekregen. Het is fantastisch om na deze reis veel meer beeld te hebben bij de Bijbelverhalen die ik al zo vaak heb gehoord, geweldig om hieraan terug te kunnen denken met foto’s, verhalen, in discussies of tijdens reünies (we hebben er pas één achter de rug, maar ik praat bewust in meervoud) en een tikkeltje onverklaarbaar hoe intens je het land met zijn geur, gevoel en eeuwige stof kan missen.
Maar ik ben nog steeds geen Israëlmens.
Ik kwam erachter dat ik nog steeds ‘gewoon’ christen ben en dat de term Israëlmens helemaal niet zou moeten bestaan. Ik ben gaan inzien dat ik Gods plannen met Israël en het Joodse volk moeilijk kan schrappen als het echt mijn doel is mijn leven te wijden aan Zijn Woord. Hoe hard ik ook schreeuw op basis van gebrek aan kennis en een overdaad aan eigenwijsheid.
Ik ben gaan inzien dat ik Gods plannen met Israël en het Joodse volk moeilijk kan schrappen als het echt mijn doel is mijn leven te wijden aan Zijn Woord.
En hoewel luisteren naar mijn moeder soms aardig verrijkend werkt, heeft luisteren naar God nog altijd een overtreffender effect. Ik draag Israël bij me, laat me op Israëlzondag weer even meevoeren naar Jeruzalem, voeg me bij het overige blijmoedige zootje mensen dat dit al deed en als ik iets heb geleerd van het Joodse volk is het wel dat gebrek aan kennis nooit een excuus is, alleen maar een reden om meer te gaan leren.
Mochten er mensen zijn die inmiddels meevoelen met mijn opgehemelde moedermevrouw die nooit voet heeft gezet op Israëlische bodem: voel je vrij om haar spaarpotje te vullen, ik ga zonder moeite, aarzeling en geheel vrijwillig graag weer mee als blogger.
