Christenen kijken verschillend tegen Israël aan. Dat is wel duidelijk. Waar de een zijn schouders er over ophaalt, vertelt de ander met liefde en enthousiasme over het Joodse volk. Ik ben ervan overtuigd dat het verschil alles te maken heeft met hoe we de Bijbel lezen.
Traditie
Je kunt verschillend denken over de staat Israël en over de actualiteit, maar daar gaat de knop niet om. De beslissing over hoe je naar Israël kijkt, valt al veel eerder en misschien is het wel een kwestie van opvoeding. In welke traditie sta je en wat heeft de kerk je verteld? Waarschijnlijk gaat het niet eens om een bewuste opvoeding. Heeft het er gewoon mee te maken dat we op de schouders staan van vorige generaties, van hoe mensen vroeger geloofd hebben en hun geloof hebben samengevat in een geloofsleer.
Ik begin dit keer maar gewoon met een paar vragen over hoe je de Bijbel leest. De eerste is deze: Hoe vaak lees je in het Oude Testament?
Een paar vragen
Ik begin dit keer maar gewoon met een paar vragen over hoe je de Bijbel leest. De eerste is deze: Hoe vaak lees je in het Oude Testament? Heb je je trouwens wel eens gerealiseerd dat Jezus en de apostelen en al die andere personen die wij tegen komen in het Nieuwe Testament, spraken over de Wet en de Profeten en die geschriften helemaal niet oud noemden? Dat het voor hen bovendien dé Bijbel was! Maar goed, nogmaals de vraag, hoe vaak lees je die en vooral ook hoe lees je die?
Meestal het Nieuwe Testament
Als ik de vraag zelf een aantal jaren geleden had gekregen, dan had ik ongeveer dit geantwoord: Ik lees meestal in het Nieuwe Testament en vooral de Evangeliën. Af en toe ga ik ook naar het Oude Testament, omdat dat toch ook het Woord van God is en dan probeer ik de dingen die ik daar lees toe te passen op mijzelf. Dat gaat nog het beste met de grote verhalen over Abraham en Mozes en David. Ik kijk naar hun leven en dan kijk ik naar mijzelf en soms wordt ik door iets geraakt.
Psalmen
Het boek van de Psalmen vind ik ook mooi. Heel vaak herken ik mijzelf daarin en spreken de psalmen mij aan in mijn eigen leven met God. Het gaat over schuld en verlangen, over lofprijzing en geborgenheid, prachtig. Een enkele keer preek ik over de profeten, soms een enkele tekst. Ik heb geleerd om teksten te hanteren en toe te passen in een preek en dat lukt ook wel.
Eerlijk
Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik niets met de wetten doe en dat eigenlijk een heel groot deel van het Oude Testament voor mij gesloten blijft. Neem nou de psalmen. We zingen die in de kerk, maar we zingen ze niet allemaal. Bij lange na niet. Soms omdat de melodie te moeilijk is, maar vaak ook omdat het om dingen gaat die niet over mij gaan.
Gekunsteld
Ik kan met een beetje goede wil bijvoorbeeld de pelgrimsliederen en de liederen die over Jeruzalem gaan wel laten slaan op de kerk, maar ergens voel ik natuurlijk ook wel aan, dat dat gekunsteld is. We zingen uit veel psalmen ook vaak alleen maar een paar coupletten. Dan kiezen we die verzen die we het meest op ons zelf kunnen laten slaan.
Zo zou ik een aantal jaren zelf de vraag beantwoord hebben.
Dicht
Ik denk dat voor heel wat mensen in de kerk ‘De wet en de profeten’ voor het grootste deel dicht blijven. Misschien wordt dat goedgepraat door te zeggen dat het Oude Testament toch niet veel meer dan voorbereiding is op het Nieuwe, schaduw van het licht of zoiets. Of dat Jezus de wet en de profeten vervuld heeft. Maar de vraag is natuurlijk wel of Jezus dat ook zegt en of de apostelen zo ook gedacht hebben en waar wij dat dan vandaan hebben?
Verkeerde opvoeding
Ik denk inderdaad dat het een kwestie is van verkeerde kerkelijke opvoeding. Natuurlijk heeft God zich niet geopenbaard in het Oude Testament om vervolgens aan ons te laten merken, dat het ook allemaal niet zo belangrijk meer is. Dat heeft God toch nooit laten merken!
Maar hoe zit het dan?
Dit blog werd geschreven door ds. Henk Poot en verscheen eerder op cvi.nl
