Samen met mijn oppaskindje zwaai ik voordat hij gaat slapen, elke keer weer, naar de geschilderde beestjes op de muur van zijn kamer. We hebben behoefte aan afscheidsrituelen, wij als mensen en ik als willekeurige Naomi. Hierom hebben mijn vriendin Roos en ik er zelf één in het leven geroepen.
De avond voor vertrek uit Jeruzalem liep ik met een aangekleed kussen door het hotel om op elke verdieping afscheid te nemen van het aanwezig zijn in de stad. Met een verslag op film en na elk liftknopje een foto, besloten we op ons balkonnetje dat we nu met minder pijn in ons hart konden vertrekken.
Opgefleurd
De laatste twee werkdagen in Kiryat HaYovel ben ik helemaal opgefleurd door alle spontane gezelligheden. Er is zoveel meegemaakt in de niet opgeschreven tijd, dat ik met mijn gebrekkige energie steeds koos voor slapen in plaats van verslag leggen. Sorry, thuisfront en sorry, lieve lezers op isreality.nl. De dagen werden overspoeld met fijne verhalen en momenten, en ik ben dan ook zeker van plan om jullie achterstevoren, ingewikkeld en achteraf op te beuren met genietsels uit onze mooie reis.
Trouwen met een Israëliër?
Allereerst: Nederlandse mannen, het spijt mij, volgens ons verfproject-opperhoofd doe ik er beter aan te trouwen met een Israëliër. Absoluut niet met een Nederlander in ieder geval. Hij zag mijn perfectionisme als een enorme last voor mijzelf en vond huwen buiten ons georganiseerde landje de goede oplossing voor dit ‘probleem’.
“De normaal zeer modieuze meisjesmevrouw droeg haar verfshirt en dit was in het luxe restaurant niet plaatsbaar voor de Joodse manmeneer.”
Verfshirt
Bij het ontbijtbuffet werd er aan een groepsgenoot gevraagd wat er met haar aan de hand was. De normaal zeer modieuze meisjesmevrouw droeg haar verfshirt en dit was in het luxe restaurant niet plaatsbaar voor de Joodse manmeneer.
No problem
Voor mijn laatste letterlijke bijdrage aan de opbouw van Jeruzalem ben ik uit mijn trapgat geplukt om een nieuwe te verven. De verantwoordelijke man was echt fantastisch. Trots op zijn gebouw, hij verwende ons enorm en sprak ons hele trapgat aan met Naomi of Nomi (Mirjam moet toch ook niet moeilijk te onthouden zijn in die omgeving). Door de meneer in kwestie at ik twee dagen lang een tweede ontbijt wat met liefde voor ons bereid werd. Met veel improvisatie en ‘no problem’ kwamen we een heel eind om de man, die geen woord Engels sprak, ook nog te verstaan. De ene na de andere buurtbewoner liep langs om ons te bedanken of te voeren, we hadden fijne muziek en ons zingen -mijn versie van Billy Joels Piano man zou iedereen gehoord moeten hebben- gevolgd door het lachen van de bewoners zorgde voor een sfeer van opgewektheid en zon.
Weg van Jeruzalem
Na ijs, pizza en bedankpraatjes in het community center reden we definitief weg van Jeruzalem. Het was lastig om mezelf wijs te maken dat ik nog niet weg hoefde uit Israël. Drie lange dagen zouden we nog gaan beleven en het was dan ook nog lang geen tijd voor zielig kijken.
“Als ik aan fierljeppen had gedaan was ik met een amateuristisch sprongetje terecht gekomen in Jordanië.”
Buitenaards
Het landschap in Israël kan soms een hele tijd hetzelfde ogen, alsof je in een grote panoramafoto rijdt die is vast getapet en zo door blijft cirkelen. Misschien werkt het hier net als met de zeven rondes om Jericho, want als ik even niet heb opgelet lijk ik binnen gevallen te zijn in een nieuwe omgeving. Dan is het spontaan liefelijk, een tikkeltje Europees of juist buitenaards, woest en vol met geitjes.
Fierljeppend naar Jordanië
Na een stop tijdens de lange bustocht naar het Noorden vouw ik me weer kunstzinnig op tussen mijn tassen, camera’s en medemensen. Met mijn hand om mijn enkel voel ik dat het half versleten bandje wat er omheen hangt nog nat is. Een kwartier daarvoor zat ik namelijk nog met mijn voeten in de Jordaan. Als ik aan fierljeppen had gedaan was ik met een amateuristisch sprongetje terecht gekomen in Jordanië en terwijl de visjes aan mijn voeten aten, keek ik naar het stroompje water dat ik altijd omhoog had gepraat als machtige rivier. Het water waar Jezus ooit in werd gedoopt.
1000-sterren-hotel
Mijn enkelbandje doopte zichzelf. In de Dode Zee, de Jordaan en zelfs in het Meer van Galilea. De gaten in mijn verslag zullen worden opgevuld. Jullie zullen horen over Galilea, mijn nacht in het 1000-sterren-hotel en de overige noordelijke avonturen. Dan kan ik mezelf aanpraten dat ik een weekje langer in Israël zit. Want zelfs de 60 dagen, gingen veel te snel voorbij.
