Eindelijk pauze, na een drukke morgen heb ik best zin in een lekker bakje koffie en ik ga er dan ook eens goed voor zitten. In gedachten verzonken merk ik niet dat er iemand naast mij komt zitten.
Het is een van mijn collega’s en ik schrik op als ze begint te praten. Na het uitwisselen van de alledaagse dingen, krijgt het gesprek een wat meer serieuze wending. Ze vertelt.
Ze is geboren en getogen in Rusland en heeft jaren geleden samen met haar zoon alija gemaakt. Het was zeker geen gemakkelijke keuze om met haar nog jonge kindje Rusland achter zich te laten en een nieuwe start te maken in Israël, maar na verloop van tijd lukte het haar te integreren in de maatschappij.
Met tranen in haar ogen vertelt ze dat ze de keuze van haar zoon respecteert.
Ze werkt nu als verpleegkundige bij Aleh en haar zoon heeft zijn sociale leven opgebouwd in Israël. Hij kreeg een vriendin, een Arabische christen. Zij leerde hem over het christendom en op een gegeven moment werden bij hem de ogen geopend.
Na verloop van tijd nam hij de moeilijke maar voor hem de enige juiste beslissing om te kiezen voor Jezus. Hij liet zich dopen en vorige maand is hij getrouwd. Het huwelijk is ingezegend in de kerk.
Met tranen in haar ogen vertelt mijn collega dat ze de keuze van haar zoon respecteert en hem altijd zal steunen, maar dat zij het er wel heel moeilijk mee heeft. Ze is ook bij de kerkelijke inzegening aanwezig geweest.
Ik luister naar haar en ben diep onder de indruk.
