Om in Israël een realist te zijn, moet je in wonderen geloven. (David Ben-Gurion, de eerste premier van Israël)
Het is november 1947. De Tweede Wereldoorlog is net afgelopen. Joden die getraumatiseerd uit de dodenkampen kwamen vonden hun huizen door anderen bewoond. Opgestaan plaats vergaan! De Verenigde Naties (het ‘Verenigde Niets’) zitten met hun handen in het haar. Waar moeten ze in vredesnaam met deze verweesde Joden naartoe?
Voor de oorlog, tijdens de oorlog en ook nu, na de oorlog wilde niemand ze hebben. Pas nadat de 4515 opvarenden van het schip de Exodus op weg naar Palestina door de Britten worden teruggestuurd naar concentratiekampen in Duitsland, ziet de mensheid in dat het zo niet verder kan. De Joden verlangen terecht al jaren naar hun eigen thuisland.
Groot-Brittannië is inmiddels als wereldmacht danig verzwakt en ziet geen brood meer in hun Brits Mandaatgebied Palestina. De Verenigde Naties weet niets beters te bedenken dan het gebied maar weer eens op te delen in een Joods en een Arabisch deel. Een truc die Engeland na de Eerste Wereldoorlog ook al eens had toegepast. Uiteindelijk resteert er voor de Joden, van het oorspronkelijk aan hen beloofde gebied, nu nog ongeveer zeventien procent. Niet zeuren toch?
Zionistische Joden accepteerden onder leiding van David Ben-Gurion het verdelingsplan en roepen in 1948 de staat Israël uit. In één dag een onafhankelijke Israëlische staat! Werd dit al niet voorzegd in Jesaja 66:8? Vervulling van Bijbelse profetieën? Wonderen toch de wereld nog niet uit?
Direct hierop verklaren de omringende Arabische landen met hun beroepslegers de oorlog aan het zojuist opgerichte staatje. Het doel: ‘We drijven de Joden de zee in’. Dezelfde leus als die je vandaag de dag hoort in anti-Israël demonstraties: ‘From the river to the see, Palestine wil be free.’
De wereld zit gekluisterd aan de radio. Iedereen heeft het in die tijd nog te doen met de kleine David (Israël) die het opneemt tegen de grote Goliath (de Arabische legers). De Arabische reus zweert dat er onder geen beding een Joodse staat in het Midden-Oosten zal komen. Echter, deze onafhankelijkheidsoorlog wordt wonder boven wonder gewonnen door de Israëlische amateurs. Tot op vandaag noemen de Arabieren het de ‘Nakba’ (catastrofe). Als je het mij vraagt, is het een wonder van Bijbelse proporties.
Mag ik je in mijn volgende blog verder meenemen door Israëls ‘na-bijbelse’ geschiedenis?
Paul (25) is op ontdekkingsreis door Gods plan met Israël en de kerk. Hij neemt je graag mee in zijn zoektocht en blogt daarom regelmatig voor isreality.nl!
