Het is zondagmorgen 5 mei. Ik krijg een appje van een vriend. Hij vertelt dat er afgelopen nacht een raket is ingeslagen in een supermarkt op 300 meter afstand van het huis van zijn ouders. Zij wonen in de buurt van Ashkelon in het zuiden van Israël. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. Toch wel even schrikken dit.
Gisteren brachten wij nog een bezoek aan zijn ouders en zijn we nog langs de bewuste supermarkt gelopen. Het komt nu wel heel dichtbij allemaal. Het luchtalarm is vier keer afgegaan vannacht en zijn zusje is erg bang en wil de schuilplaats niet verlaten, lees ik. Afgelopen weekeinde hebben zich vele situaties zoals deze voorgedaan in Zuid-Israël met doden, gewonden en getraumatiseerde mensen als gevolg.
Afgelopen week was het Jom HaSjoa, de dag van de herdenking van de Holocaust. Op deze dag werden er over de hele wereld de zes miljoen Joden herdacht die zijn vernietigd tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Deze week wordt Jom Ha’atsmaoet gevierd, de Onafhankelijkheidsdag. Op 14 mei 1948 (5 Ijar 5708) riep David Ben-Goerion de onafhankelijkheid van de Joodse Staat Israël uit. Deze dag is een nationale feestdag in Israël en deze wordt ook buiten Israël in Joodse kringen gevierd.
De schrik zit er wel goed in en ook ik vond het spannend.
Er worden psalmen gezongen en gebeden uitgesproken waarin de hoop op vrede voor Israël en haar bewoners naar voren komt. Het is een feest dat begint met een officiële ceremonie en aansluitend wordt er overal in Israël feest gevierd.
Jom Ha’atsmaoet wordt voorafgegaan door Jom Ha’Zikaron (de dag van de herinnering) waarop de Israëlische mensen worden herdacht die zijn omgekomen tijdens de oorlogen en als gevolg van terroristische aanslagen. Vernietiging en een eigen staat, een groot contrast. En de dreiging bestaat nog altijd. Israël moet haar bestaansrecht voortdurend verdedigen.
Maandagmorgen 6 mei. Vroeg in de morgen is er een staakt-het-vuren ingegaan tussen Israël en Hamas. Maar voor hoe lang? Ik ben in Aleh en mijn oog valt op een wit papier aan de muur waarop met vetgedrukte letters staat geschreven ‘de veilige ruimte’. Ook hier was er de angst voor raketaanvallen.
Ik denk aan de bewoners van de Aleh-vestiging in de Negev die precies in de vuurlinie ligt. Voor de veiligheid van bewoners en personeel werden alle bedden verplaatst naar de veilige kamers. Hier sliep men gezamenlijk en vonden alle activiteiten plaats. Een angstige situatie voor de kwetsbare bewoners.
Ondanks de situatie in Israël gaat het leven door met werken, studeren, etc. De schrik zit er wel goed in en ook ik vond het spannend. Maar het enige wat ik kan doen is vertrouwen hebben en bidden voor de situatie, de mensen en voor de vrede van Jeruzalem.
