Vorige week was ik in Israël, met een groepje van drie mensen. Op vrijdagavond waren we te gast bij een gezin in Israël, op een paar kilometer van de Gazastrook. Ja, daar waar de Hamas-raketten je af en toe om de oren vliegen.
Vader komt uit Israël, moeder is dertig jaar geleden vanuit Nederland naar Israël verhuisd. Zoonlief Chaim, 32 jaar oud, is tweetalig opgevoed: Hebreeuws en Nederlands. En dat is redelijk bijzonder. Hij heeft namelijk het syndroom van Down, en bij zijn geboorte was überhaupt de vraag of hij ooit zou kunnen praten.
Chaim is opgegroeid als een lieve jongen met veel talenten. Zijn grootste talent is zijn naastenliefde. Hij kijkt als het ware dwars door je heen. Tijdens de avond zei hij: “Sara, ik hou van je”. En vervolgens: “Iris, ik hou van je”, en “Kees, ik hou van je”, en “zo fijn dat jullie er zijn!”. Nou, ik hou ook van Chaim…
Hamas
Ik zat aan tafel naast Chaim. We waren met z’n zevenen, en het ging over van alles: politiek, conflict, geloof, de toekomst. Op een gegeven moment ging het over de dreiging van Hamas vanuit Gaza. Naast mij klonk de stem van Chaim: “Hamas zit ook in Ashdod” (de stad waar hij in een begeleid-wonen-project zit). Zijn moeder vroeg hem “hoe bedoel je Chaim, Hamas zit toch niet in Ashdod?”. Hij zei: “Jawel, want er komen raketten van Hamas neer in Ashdod”. Het gesprek ging verder. Chaim liet wat foto’s zien van zijn ouders, van zijn oma en van zijn vrienden, maar ook van hemzelf aan het werk op een legerbasis. Zijn moeder vertelt ons hoe Chaim een paar jaar geleden als taak had om voor het Israëlische leger de gasmaskers van de Israëlische bevolking te controleren of ze nog goed werkten. Dat was de taak van deze groep verstandelijk gehandicapte jongens, en dat konden ze prima.
“60.000 Reichsmark kost deze zieke aan de gemeenschap. Volksgenoten, dit is ook úw geld!”
Propaganda
Chaim begon enthousiast te vertellen: “Ja, gasmaskers controleren, want als Iran aanvalt hebben we ze nodig. Want Iran wil Israël vernietigen”. Zo, dat komt effe binnen! Met moeite kon ik de krop in m’n keel wegslikken. Ik moest terugdenken aan een tentoonstelling over de Tweede Wereldoorlog die we een paar dagen ervoor hadden bezocht. Daar hing een propaganda-poster, gemaakt door de nazi’s met een foto van een gehandicapte man, en daarbij de volgende tekst: “60.000 Reichsmark kost deze zieke aan de gemeenschap. Volksgenoten, dit is ook úw geld!”. Met andere woorden: gehandicapten zijn alleen tot last van de gemeenschap, ze kosten ons geld. Uiteindelijk werden ruim 100.000 gehandicapten vermoord. Naast die miljoenen Joden en nog vele anderen die niet voldeden aan de criteria.
Dubbel ongewenst
Chaim zou dubbel ongewenst geweest zijn voor de nazi’s. Gehandicapt én ook nog eens Jood. En vandaag lijkt de wereld kennelijk geen snars beter, met een stel van die gevaarlijke gekken die Israël van de kaart willen vegen. En Chaim begrijpt dat ze dat willen, maar je ziet dat hij het eigenlijk niet begrijpt. Om heel eerlijk te zijn: ik begrijp er ook steeds minder van…
