Ploegend loop ik om 7.30 uur met een grote rolstoel met daarin een nog grotere man over het terrein van Aleh Negev. Af en toe een grote gaap – het is naar mijn mening nog veel te vroeg voor dit soort activiteiten en de zon schijnt al behoorlijk fel.
De bewoner die ik voor het gemak maar even David noem, is een levensgenieter, en dan wel een echte. Zijn glimlach kan je dag echt veranderen. Al schrijvend tovert deze herinnering een glimlach op mijn gezicht.
David heeft op zijn rolstoelblad plaatjes met verschillende emoties en plaatjes met activiteiten. Door deze plaatjes aan te wijzen, kan David aangeven wat hij wil doen of hoe hij zich voelt. Daarnaast heeft David altijd een neppe camera bij zich en maakt hij van alles een foto, iets wat heerlijk is om te zien!
David wijst mij op de schoonheid van de omgeving en ik smelt.
Je moet je het terrein van Aleh Negev voorstellen als een klein paradijsje. Het is een heel mooi terrein met allemaal laagbouwwoningen voor de bewoners. In het midden bevindt zich een beschutte plek met een watervalletje, een speeltuin, een safari en noem het maar op.
Ik loop samen met David over het terrein. Er is nog niemand te bekennen. Heerlijk die stilte en rust, die af en toe wordt onderbroken door een kreet van David.
Hij vindt het belangrijk om mij te attenderen op alles wat hij ziet. Om de haverklap draait hij zijn hoofd naar mij toe en pakt mijn hand om vervolgens met mijn hand aan te wijzen wat voor moois hij nu weer ziet. David wijst mij op de schoonheid van de omgeving en ik smelt. Genieten van de kleine dingen is iets wat hij zo goed kan. Al wijzend volgt hij een langsvliegend vlindertje. Ik besef dat ik nog heel wat van hem kan leren.
Ik besef dat ik nog heel wat van hem kan leren.
We passeren een struik met allemaal kleine bloempjes; David wil een bloemetje plukken. Ik kijk om mij heen. Nog steeds niemand op het terrein, dus waarom ook niet een bloemetje plukken uit deze mooi aangelegde tuin. David steekt zijn grote handen uit – met zijn fijne motoriek is het niet zo best gesteld – en ik kijk toe hoe hij bijna de hele bloemenstruik uit de grond trekt. Ik schiet in de lach en help David met het plukken van het bloemetje.
We ploegen verder, de zon schijnt steeds feller en ik voel mijn benen moe worden. David merkt dat wij op huis aan keren. Hij draait zich om, kijkt mij grijzend aan en geeft mij het zojuist geplukte bloemetje…
