Met spanning in mijn buik nam ik de afgelopen dagen afscheid van alles wat me lief en dierbaar is. Net alsof ik 2 jaar weg ga in plaats van 2 maanden. Toch voelt het voor mij echt zo… Nou An, kom op! Niet zo overdreven.
Je merkt het vast al; ik heb het er maar lastig mee en juist daardoor lette ik niet op de mensen om me heen. Zo ontging het me bijvoorbeeld geheel dat mijn moeder om twee uur ‘s middags al zenuwachtig aankondigde dat we ‘s avonds de restjes van de afgelopen dagen op zouden eten.
Let op
En ook toen ik aan mijn broer vroeg of hij een wereldstekker te leen had, had ik niet door dat zijn telefoongesprek stokte met de zin: ‘Let op: Anna loopt mijn kamer binnen.’ Kortom: alle signalen dat er iets stond te gebeuren, ontgingen mij geheel.
Kortom: alle signalen dat er iets stond te gebeuren, ontgingen mij geheel.
Eitje
Kwart voor 8 moest ik bij Eitje (= Marije, mijn beste vriendin) zijn. Ze had een cadeau voor me die ik alleen deze avond in ontvangst kon nemen. Tuurlijk wilde ik haar nog even zien voordat ik zou vertrekken. Rond dezelfde tijd als dat ik naar Eitje wilde gaan, verlieten ook mijn moeder, vader en twee broers het huis. Ik gilde nog: ‘Pa, waar is ma?’, waarop pa antwoordde: ‘Geen idee, maar ik ga een stukje lopen.’
Huh?
Nadat ik mijn cadeau’s had uitgepakt, moesten we van Eitjes moeder langs Hans, mijn zwager, om daar een afstandbediening van het fornuis te brengen. ‘Huh, die hebben ze toch helemaal niet?’ Maar daar hadden ze een weerwoord op bedacht en zo liep ik dus nietsvermoedend naar m’n zwager. De rolgordijnen waren iets naar beneden geschoven en er klonk gelach vanuit de tuin, vanaf de plaats – zoals we dat in Katwijk zo mooi zeggen. En toen was het voor mij duidelijk: het surprisefeest is nu…
Bedankt!
In de veronderstelling dat er geen feest of een feest op dinsdagavond zou worden gegeven, werd ik afgelopen maandagavond verrast door een groep lieve mensen. Ik heb me nog nooit zo gewaardeerd en blij gevoeld. Nogmaals bedankt voor deze leuke verrassing!
Afscheid
En zo verliet ik woensdag Nederland. Een hoop kaarten, tijdschriften en cadeautjes moesten ervoor zorgen dat ik me in het vliegtuig niet zou vervelen. Want ja: alleen is maar alleen. Wat had ik het moeilijk met het afscheid; echt helemaal niets voor mij! Gelukkig ben ik na deze lange dag veilig aangekomen in Beit Jala. Over mijn eerste indrukken van Israël en de Westbank lees je in de volgende blog.
