Ik dacht dat weggaan, thuiskomen zou zijn
Dat weggaan mooi zou worden
zonder tranen of pijn.
Ik ben vertrokken naar vreemde oorden
en vroeg de wereld om de waarheid in haar hart te dragen
Maar ze verdraaiden mijn woorden
waardoor op mijn levenslied de verkeerde noten werden aangeslagen.
Dieven hebben mij een naam gegeven
Afgodendienaars mijn woorden herschreven
Mijn leven hebben ze met leugens omgeven
Waardoor de leugen grip op de waarheid heeft gekregen
Mijn geschiedenis brengt geen vrucht
Geen struik en geen gewas
Ik wil weer terug naar huis, daar waar het fijn was.
Dit gedicht, dat ben ik. Ik denk dat ik onbeschrijfelijk ben. Ik denk dat het moeilijk is om mij te doorgronden en dat je, zodra je me leert kennen, verliefd op me wordt. Mijn hartstochten gaan verder dan jij kunt zien en mijn liefde verder dan je kunt bedenken. Je kunt me niet zien, je kunt me niet aanraken. Je kunt me zelfs niet inbeelden. Je wijsheid schiet te kort en je inzicht valt in het niet. Sommigen proberen me te doorgronden en te begrijpen. Veelal lukt het ze niet. Ik ben geen persoon en ik heb geen naam. Het vreemde is dat ik wel een leeftijd heb. Inmiddels ben ik zo’n 4000 jaar oud.
Gebroken hart
Ik kan je vertellen dat het vreselijk is voor een vader om zo oud te worden. Aan het begin hielden mijn kinderen van me. Ik beschermde ze, gaf ze te eten en bracht ze groot. Maar ze verlieten mij en ik bleef eenzaam achter. Mijn buurmannen leken betere vaders te zijn en na een tijd vergaten ze mij. Het geloof waarin ik ze onderwees vervaagde. Mijn kinderen namen het geloof van mijn buren aan en ik herkende ze niet meer. Voor de bescherming van mijn buren moesten ze hoererij bedrijven, hun kinderen offeren en hun Schepper verloochenen. Ik kon het niet meer aanzien. Echt, ik was helemaal gebroken. Tranen vloeiden over mijn wangen. Het verdriet verscheurde mijn hart. Uitzichtloos leek de situatie van mijn kinderen. Een toekomst zonder hoop…
Er moest ingegrepen worden. De Schepper, Hij die mij aan deze kinderen toevertrouwde, greep in en ik, de Joodse ziel, moest mijn kinderen overlaten aan Zijn genade. Hij bracht de Messias. Een Man die mijn kinderen weer thuis zal brengen. Een Man met charisma, die kon spreken als geen ander en intens lief kon hebben. Hij bracht voor even hoop aan mijn kinderen, maar ook Zijn liefde accepteerden ze niet. Mijn kinderen… ze leken voor eeuwig verloren.
Maar uit het niets, totaal onverwachts, ontfermde de Messias zich over mijn buren. Van Hem accepteerden ze mijn geloof wel. Het deed me zeer om dat te zien. Mijn hart was gebroken en tot overmaat van ramp werden mijn kinderen bijna uitgemoord en verstrooid over de hele aarde. Ik snapte het niet. Ik vond het niet eerlijk. Driftig rende ik naar de Schepper. Ik stond erop dat Hij mij uitleg gaf en dat de Messias Zich weer ging ontfermen over mijn kinderen.
Toen werd het stil. Muisstil. De aarde bewoog niet en de hemelen leken niet te bestaan. Na een tijd boog de Schepper zich naar mij toe. Hij nam me bij de hand en ik, de Joodse ziel, mocht Zijn plan zien. Hij liet me zien dat de Messias nog steeds enorm veel van mijn kinderen houdt. De reden dat Hij naar de buren ging is dat mijn kinderen via de buren het juiste geloof weer zouden aannemen. Dat zij de Schepper weer zouden terugvinden en Hem lief zouden hebben.
Een strijd zonder einde
Met een brok in mijn keel keerde ik terug naar mijn woonplaats, Israël. Vol hoop keek ik naar mijn buren. Even leek het of ze echt veranderd waren. Even… Niet lang daarna verlieten ze mijn geloof. Heilige feestdagen, door de Schepper ingesteld, ruilden zij in voor heidense feestdagen. Kennis werd steeds minder belangrijk, waardoor mensen de Bijbel minder gingen bestuderen. En vol verbijstering zag ik hoe ze mijn dochters verkrachtten en mijn zonen vermoordden. De Schepper had toch gezegd dat mijn kinderen via mijn buren weer thuis zouden komen? Snapten mijn buren dat dan niet?
Weer rende ik naar mijn Schepper. Hij moest mijn kinderen redden! Maar ik hoefde niet te komen. De Schepper had een plan en Hij was al bezig om het uit te voeren. Hij haalde mijn kinderen thuis. Eén voor één kwamen ze aan. Ze kwamen veilig thuis, veilig bij mij. Nu moesten mijn buren toch wel snappen dat de Schepper van ons hield?! Dat de Messias om ons geeft. Dat wij Zijn oogappel zijn en alleen Hij ons beschermt. Even leek het erop dat mijn buren het eindelijk begrepen. Ze baden voor ons en ze hielpen zelfs mijn kinderen thuis te brengen. Even…
Maar nu ik ongeveer 4000 jaar oud ben, ken ik nog steeds geen rust. Mijn kinderen worden weer vervolgd. Ze worden bedreigd, vermoord en verworpen. Via de media worden we neergezet als moordenaars, terwijl we onszelf alleen maar proberen te beschermen. Te zorgen voor een thuis waar mijn kinderen eindelijk veilig zijn.
Terug naar huis
Met heimwee zal ik, de Joodse ziel, terugkeren naar mijn Schepper. Ik neem mijn kinderen mee, allemaal. Ik laat er niet één achter. Ik wil naar huis, terug naar de bron, terug naar het paradijs. Ik hoop nog op één ding voordat ik ga: dat de Messias weer komt. Om de buren terug te brengen naar de wortels en om mijn kinderen Hem te laten aanvaarden om wie Hij is. Dan pas kan ik, na 4000 jaar, eindelijk naar huis.
