Met enige tegenzin hijs ik mij op zondagmorgen 5.30 uur uit bed. De werkweek gaat weer van start. Omdat ik afgelopen vrijdag nog heb gewerkt, was het wel een erg kort weekend.
Snel opschieten en ik trek een sprintje om de bus te halen, die net komt aanrijden. Zoals altijd is de bus weer afgeladen vol op de eerste werkdag van de week en is er geen zitplaats meer beschikbaar. Er zit niets anders op dan staan en al wiebelend denk ik aan gisteren.
Gisteren
Gisteren was het zo’n dag dat je je zorgen maakt over van alles en nog wat. En je kent het wel: kleine zorgen worden grote zorgen en dan kom je in een negatieve spiraal terecht.
Ik schrik op uit mijn gedachten als de bus plotseling remt. Ik ben ook gelijk op mijn bestemming.
Lees ook: Iedereen verdient kwaliteit van leven
Bestemming
Gelukkig ben ik net op tijd binnen bij Aleh, waar zorg aan kinderen en jongvolwassenen met ernstige verstandelijke en lichamelijke beperkingen wordt gegeven.
Als ik op de afdeling kom, word ik enthousiast begroet door mijn collega’s en krijg ik meteen een baby in mijn armen gedrukt met de vraag of ik hem even eten wil geven.
De meeste baby’s in Aleh zijn niet in staat om zelf te eten en zij krijgen hun eten via een PEG-sonde. Gelukkig kan deze baby wel uit een flesje drinken.
Terwijl ik met de baby bezig ben, krijgt een van de andere kindjes mij in het vizier en zwaait vrolijk naar mij. Hij is klaar voor een nieuwe dag en geniet van elke vorm van aandacht die hij krijgt!
Door mijn werk in Aleh leer ik mijn zorgen in een bepaald perspectief te plaatsen.
Met beide benen
Opeens sta ik weer met beide benen op de grond. Het is deze plek die dat bewerkstelligt, een plek waar zich tientallen zwaar beperkte kinderen bevinden. Ik realiseer mij hoe dankbaar ik mag zijn voor het feit dat ik gezond ben en met het leven dat ik mag leiden.
Natuurlijk kun je je soms zorgen maken, maar mede door mijn werk in Aleh leer ik mijn zorgen in een bepaald perspectief te plaatsen en iedere dag dankbaar te zijn voor wat ik heb en voor wie ik mag zijn.
