Vijf jongeren, in deze tijd zonder strakke organisatie naar Israël. Het kon zomaar verkeerd uitdraaien, maar niets bleek minder waar.
We begonnen in Tel Aviv, de stad waar de zee altijd blauw is, de stranden uitnodigend en op iedere hoek wel een gezellig restaurant of terrasje te vinden is. Vanuit dit moderne paradijs maakten we uitstapjes naar het oude Caesarea en Yaffa (het Bijbelse Joppe, waar Jona ooit het water verkoos boven Gods plan). Caesarea was een bijzondere mix van Romeinse ruïnes en de Middellandse Zee, terwijl Yaffa een vleugje van het oude en het nieuwe Israël in één wandeling samenbrengt.
Een van de hoogtepunten van ons verblijf in Tel Aviv was het bezoek aan Joop Soesan en zijn alom bekende podcast (Luister hier de aflevering). Joop, een vriend van Christenen voor Israël, is een levend getuigenis van de veerkracht van het Joodse volk. Hij houdt ons met zijn onvermoeibare inzet op de hoogte van alles wat er in Israël gebeurt, op een eerlijke en transparante manier. En dat is precies wat we in deze verwarrende tijden hard nodig hebben.
Na een paar dagen strand en cultuur, reden we richting Jeruzalem. Het contrast tussen de twee steden is groot: Tel Aviv is levendig en modern; Jeruzalem is tijdloos, heilig en vol levende geschiedenis. De stad waar de Bijbel letterlijk tot leven komt. Wandelen vanaf de Westmuur, door de Stad van David, en verder langs het dal van Josafat, eindigend op de Olijfberg… het voelt alsof je dwars door duizenden jaren geloof en geschiedenis stapt. Het hoogtepunt van Jeruzalem was echter de vrijdagavond bij de Westmuur. De toewijding en het gebed van de Joodse mannen die zich daar verzamelen, is ronduit indrukwekkend. Gods Oog en Hart zijn hier voor eeuwig (2 Kronieken 7:16), en dat laat ons niet onberoerd.
Een bezoek aan Mount Herzl bracht de realiteit van het heden aangrijpend naar boven. Door een kennis uit Antwerpen bezochten we het graf van een soldaat die op 7 oktober omkwam (Valentin Gancia, je bent een held en moge je herinnering een zegen zijn). Hoewel Israël een veilig land voelt, herinneren momenten als deze je eraan hoe de oorlog iedere inwoner raakt. Toch zijn ze bemoedigd door de steun en het bezoek uit Europa – hoe antisemitisch het daar ook soms wordt. Dat maakt een bezoek aan Israël des te belangrijker.
Onze laatste dag in Jeruzalem werd een dag van actie: we hielpen mee een wijk op te knappen in samenwerking met de Jerusalem Foundation. Het was een wijk waar een moeder haar tweelingzonen had verloren tijdens het Nova-festival, en we konden niet anders dan geraakt worden door haar verhaal. Het kleine beetje dat wij konden doen, raakte ons en de bewoners diep.
Na Jeruzalem was het tijd om naar de Negev (of het Bijbelse Zuiderland) te trekken. De Dode Zee blijft een unieke ervaring – niets anders dan heet water waarin je drijvend zoutkristallen kan opvissen. Maar wat ons het meest raakte, was de stilte en de sterrenhemel in de woestijn. Het bracht ons terug naar de tijden van Abraham, met de hemel die spreekt van beloften en sterren die symbool staan voor hoop. Sta stil en let op Gods wonderen, zou Elihu zeggen.
Helaas hebben we Galilea en de Golan deze keer moeten overslaan. Maar zoals bij elke Israëlreis: je komt altijd terug. Er blijft altijd iets om naar uit te kijken – op z’n minst een groter verlangen naar het Jeruzalem dat eeuwig vrede zal kennen.
En met die gedachte: shalom en tot ziens, Israël!
Deze column is geschreven door Ezra (29)
