Saskia hield tijdens haar verblijf in Israël een blog bij voor isreality.nl. Hier vind je een overzicht van al haar blogs!
Langzaam beweeg ik mijn armen door het koele water. Ik laat me koesteren door de warme zon die precies tussen de bomen door schijnt. Dit noem ik nou echt ‘baden’: je in een vierkanten, stenen kuip met bergwater laten zakken en daar een poosje in rondwaden.
Vermomde mannen
Ik baad en peins ondertussen over de afgelopen maanden die ik in Israël heb doorgebracht. Tijdens mijn verblijf in de orthodoxe wijk is de norse Joachim (76) stiekem van me gaan houden. We konden alleen Hebreeuws met elkaar praten, wat menig misverstand heeft opgeleverd. Zo dacht Joachim een keer dat ik een afspraak had met twee vermomde mannen terwijl ik naar twee orthodox-Joodse vriendinnen ging. Hij heeft zich die dag heel wat zorgen gemaakt… Ik denk aan het gezin in de Westbank dat me op een nacht meenam voor een picknick bij volle maan. Ik zie het uitzicht nog voor me: het beruchte Ramallah met het felverlichte pretpark.
Discomuziek
Ik voelde me vervreemd van dit gezin toen de moeder op de terugweg in de auto knetterharde Nachmanmuziek aanzette. Zo’n kille disco kan toch niet goed zijn voor kinderen, laat staan voor een baby? Een van de mooiste momenten was toen ik in het gras zat met allemaal kinderen en dat er toen een spruit van drie jaar naar me toe kwam rennen en zijn armpjes om mij heen sloeg terwijl hij ‘giboek!’ (knuffel) zei… Ik moet grinniken om de verkooptrucs van de marktlui op de Arabische sjoek waar ik ben ingetuind… En met pijn denk ik aan het gesprek met een Arabische leeftijdsgenoot. Hij vertelde over zijn onmacht en verdriet over de relatie met een Joods meisje die hij moest verbreken. Genoeg gedacht. Zo snel en stil mogelijk kom ik uit het bad en trek ik mijn kleren weer aan. Er is namelijk even verderop een orthodox-Joods stel onder een boom gaan zitten en ik zou niet graag de beste man in verlegenheid brengen als hij per ongeluk mijn kant op kijkt.
Op de grens
Na een laatste sabbatsmaaltijd in Tel Aviv brengen Shlomit, Zohar en Yoaf me de volgende dag naar het vliegveld. We nemen afscheid en wensen elkaar geluk en succes. Ik ben niet de enige die op de grens staat van een nieuwe periode: Shlomit begint zondag met haar nieuwe baan, Zohar gaat verpleegkunde studeren en Yoav emigreert binnenkort naar Dallas, Texas…
Dit keer geen lange ondervragingen bij de douane. Ik pleeg wat laatste telefoontjes. Ofir, de jongen van de sushibar op de Mahane Yehuda-markt zegt een welgemeend ‘kapara aleich!’* – hartverwarmend! Een Bedoeïenencollega uit Rahat belt me op en we zeggen goodbye. Hij beweert dat hij naar Nederland komt. Dat zullen we nog wel zien. Het is, in Bedoeienenstijl, meer een wens dan een echt plan.
Can you do me a favor?
In het vliegtuig vind ik in mijn tas ansichtkaarten voor vrienden in Nederland die ik ben vergeten te posten. Ik had ze vanochtend nog allemaal heel snel geschreven om ze vóór de terugreis op de bus te doen. Chaval.** Een lange gast komt naar me toe en steekt zijn hand uit: ‘Ben jij niet een student van IDC Herzliya?’ Ik bevestig dit en verbaas me over het toeval dat we in hetzelfde vliegtuig zitten. Hij is onderweg naar Amsterdam om vier dagen drugs te gaan gebruiken met wat vrienden. Het is een creatieve ondernemer met een eigen bedrijf in fashion van 100% hennep. Het lijkt me een betrouwbaar persoon die wel wat verantwoordelijkheid aan kan. Ik vraag ‘m: ‘Can you do me favour? You need to be trustworthy for this’. Ik geef hem mijn losse ansichtkaarten en doe er snel nog mijn haarelastiekje omheen om ze bij elkaar te houden. ‘That’s a good start!’, lacht de jongen en hij belooft mijn kaarten in een rode box te stoppen als hij weer terug is in Israël. Lekker omslachtig.
Fikkie stoken
Ik lees de laatste bladzijden van Exodus (een boek van Leon Uris) terwijl ik uit ‘de parel onder de landen’ wegvlieg. Het stuk gaat over de straatarme Joden uit Yemen die in 1949 met een gammel vliegtuig naar Israël werden gebracht: Operation On Wings Of Eagles. Ze weigerden op sabbat in het vliegtuig te stappen en toen ze eenmaal op zondag in de vliegmachine zaten, stookten ze een vuurtje omdat ze het koud vonden. De stem uit de cockpit die door de microfoon klonk was voor hen als Gods stem regelrecht uit de hemel. Lachen!
Eén woord
Als ik één woord moet geven aan deze reis door Israël dan is het wel ‘intens.’ Ik heb intense schoonheid, intense kracht, intens verdriet, intense frustratie en moeheid en intens geluk ervaren.
Terug van weggeweest
Holland. Ik stap in een treincoupé vol met zwijgende mensen. En het is niet eens een stiltecoupé (wat een Nederlandse uitvinding is dat trouwens!). Het is rustig op straat. De zon schijnt hier aangenaam warm. De lucht is vol van de geur van bomen en donkere aarde. Ja, Nederland is prettig en makkelijk. Het wordt tijd om weer eens naar vliegtickets.nl te gaan.
* een uitdrukking voor ‘wij houden van je’
** chaval = jammer
alle namen in deze blog zijn gefingeerd
