Voordat ik start even een klein hoopje broodnodige info: Naomi is terug in het land van melk en honing. Iets sneller dan gepland, maar toch al een jaar later dan ik er had willen zijn.
Ik heb het ‘Israëlvirus’ goed te pakken en geef me er inmiddels gewoon maar aan over. Ik genoot dan ook enorm toen ik opnieuw de poorten van Jeruzalem door mocht lopen.
Gevaarlijk
Maar Naomi, is het dan niet ontzettend gevaarlijk om naar Israël te gaan? Deze zeer regelmatig gevraagde vraag kan ik alleen maar beantwoorden met een zeer overtuigende ja. Ja, ik heb flinke angsten doorstaan in deze korte tijd terug in Jeruzalem.
Ik heb namelijk twee kratten vol met zoete aardappels geraspt. En waar aardappels zijn, zijn luchtwortels. De witte of paarse sliertige, niet-organisch verantwoorde, sciencefictionachtige vingers die uit een aardappel komen groeien als je ze te lang laat liggen. De wormvormige aanhangsels die je even laten merken dat het terecht is om soms bang te zijn in het leven.
Best tof hier
Mijn fobie voor de kennelijk onschuldige wortels heeft ervoor gezorgd dat mijn moeder zich bezwaard voelt wanneer ik aardappels schil. Verder hebben mijn minivijanden geregeld dat ik mensen eindelijk het antwoord kan geven waar ze op hopen wanneer ze me de vraag stellen of het niet ontzettend gevaarlijk is wat ik met mijn vakantie naar Israël doe. Normaal riep ik namelijk heel hard: nee.
Voor de bezorgde mensen, de vraagstellers en de mensen die zich laten tegenhouden door angst: ik voel me ontzettend veilig in Israël. Kom vooral ook, het is best tof hier. Zelfs de aardappels blijken vriendelijk.
Kom vooral ook, het is best tof hier. Zelfs de aardappels blijken vriendelijk.
Ochtenden
Al meer dan 20 jaar -ik denk dat dit zelfs al vaststond vóór mijn geboorte- is bekend dat ochtenden niet voor mij gemaakt zijn. Mijn blijheidsmeter stijgt en daalt niet synchroon met de zon en vroeg op Schiphol staan om een goede indruk te maken op nieuwe mensen beschouw ik dan ook niet als een van mijn sterke kanten. Hej, zelfkennis is belangrijk. De groep heeft me echter nog niet verstoten, dus ik denk dat ik nog te tolereren ben.
Avond
Avondprogramma’s veranderen me sneller in een gelukkige glimworm dan wekkers op de vroege morgen, zeker in Jeruzalem, zeker met sterren en zeker dinsdagavond. Samen met een rabbijn liepen we een route door magisch mooi Jeruzalem. De warme verlichting heeft hier nog geen plaats gemaakt voor blauw ongepast licht en de gewenste koelte na een warme dag maakte het een ontzettend fijne avond.
De rabbijn vertelde enthousiast en vol passie over het land, de stad en het jodendom – wat de tocht memorabel, en mij gelukzalig maakten. Mijn liefde voor Gods land en volk groeien exponentieel met de minuut en ik ben hier langzaam aan het wortelen.
Nuttig
Wat me terugbrengt op mijn talent voor luchtwortels raspen, ik heb dus mooi een angst overwonnen. In gaarkeuken (of liever: humanitair restaurant) Hineni mocht ik me nuttig maken. Onze groep van 10 man, ik zal later inzoomen op de werkzaamheden van mijn andere groepsgenoten, werd ontvangen in de keuken door een Hineni-meneer die ochtenden beter wist te maken.
Vraag
We kregen de vraag wie van ons een jaar geleden had gedacht dat hij nu in Israël zou zijn. Niemand antwoordde bevestigend. Niemand had dit opgenomen in zijn tien-jarenplan en niemand kon heel precies vertellen waarom hij er nou uiteindelijk toch was. De Hineni-meneer was echter een stuk minder verbaasd en vertelde ons dat onze komst naar Israël niets anders dan Gods wil en doel is. Dat dit allang voorspeld is door de profeten en hij, als Hineni-meneer, ons daarom stuk voor stuk bijzonder vindt.
We kregen de vraag wie van ons een jaar geleden had gedacht dat hij nu in Israël zou zijn. Niemand antwoordde bevestigend.
Hoogtepunt
Het gesprek ging nog een tijdje door en ik ervaar het tot nu toe als één van de hoogtepunten van mijn reis. Soms lijkt het moeilijk en eng God je leven te laten leiden, maar uiteindelijk brengt het vooral comfort en zóveel mooie dingen. Stap voor stap met God leven kan niet erger zijn dan luchtwortels hakken en dus snap ik niet waarom ik er altijd zo moeilijk over heb gedaan. Plus: als het mij in Israël brengt, dan mag ik toch helemaal niet klagen?
Vrijwilliger zijn kan je leren! Ik heb bakken afgewassen met de geur van tuincentrum, ik heb vriendschap gesloten met mijn vijanden (de worteltjes) en ik ben eraan herinnerd dat ik niets anders wil zijn dan vrijwilliger in Gods plan voor mijn leven, zijn mensen, dit land en waar ik ook maar terecht mag komen.
Dat plaats ik zeker als vaststaand punt in mijn tien/twintig/tachtig-jarenplan.
