We zijn alweer bijna een week weer terug in Nederland, met veel heimwee naar Israël. Wat hebben we daar een mooie tijd meegemaakt. Heel bijzonder was dat de groep op dag 1 al een hechte club was. De eerste avond gingen we Jeruzalem in om het begin van de Shabbat bij de Klaagmuur mee te maken. De meiden konden gelijk genieten van de losse heupen van de mannelijke deelnemers en de locals. Er werd vrolijk gezongen en gedanst. Heel mooi om zo’n sfeer in die omgeving mee te maken!
We hebben ons bij Isreality aangemeld voor een vakantie waarin gewerkt zou worden… En dat hebben we geweten. In de wijk Kiryat HaYovel hebben we goed onze handen uit de mouwen gestoken. In de hitte van de brandende zon hebben we een flatgebouw, twee tuinen en twee hekken weten op te knappen. En dat was niet overbodig. Volgens de wijkwerkers die ons wegwijs maakten, hadden de bewoners een duwtje in de rug nodig om hun wijk schoon te houden.
Israëlische pannekoeken
De meeste flats staan er al meer dan vijftig jaar en er wonen meer nationaliteiten dan je op twee handen kunt tellen. Dat maakt samenwerken onderling wel eens lastig, maar dat maakte ook onze aanwezigheid meer dan welkom. De locals zorgden ervoor dat we niet van ons stokje zouden vallen en verwenden ons met waterijsjes, pannekoeken, ‘uga’ (cake) en veel flessen water en frisdrank. Ook kregen we hulp van de flatbewoners.
Shabbat vieren
Toen we met de meiden richting het zwembad van ons hotel liepen, werden we uitgenodigd om shabbat mee te vieren met een gezin uit Ashdod. Wat een geweldige ervaring was dat en wat een gastvrijheid! Met mijn steenkolenhebreeuws lukte het in elk geval om grapjes te maken over dieren en Israëlische zangers, hoofd-schouders-knie en teen te spelen en ik mocht zelf drie regels van een Psalm zingen. Wat over was van de chocoladecake (doet het altijd goed bij vrouwen) mochten we meenemen. In de woorden van onze reisleider Klaas-Jan: “In elk ander land voel ik me toerist, maar in Israël voel ik me gast.”
Na de shabbat ging het avontuur verder. Tuinman Mike nam ons mee op een ochtendwandeling door het Jeruzalemse bos. Daar bleek het meeste wat er groeide ook eetbaar te zijn en hij liet ons archeologische vondsten, midden in de natuur zien. De visie van Mike is om Joodse én Arabische kinderen kennis te laten maken met het land Israël en zich te verdiepen in elkaars erfenissen waar het land vol van ligt. Volgens hem kan vrede niet zonder wederzijds respect en ontmoeting en daar zet hij zich met diverse ‘green projects’ met hart en ziel voor in.
In dat zelfde Jeruzalemse bos ontdekten Yaela en Klaas-Jan spontaan hoe het is een cactusvijg op te eten… Handen en lippen vol naalden, maar de vrucht zelf was erg smakelijk.
King of Kings
Zaterdagmiddag waren we net op tijd aanwezig bij een dienst van de King of Kings gemeente. Aanbidding in het Engels en Hebreeuws en een preek over Psalm 55 gaf ons weer de nodige verdieping. Evangelische christenen vallen in Jeruzalem niet erg op en in het voorbijgaan zou je ze als westerse toerist of seculiere Israeli bestempelen. Dat maakte het extra bijzonder om met een zaal vol de Here God te aanbidden en eensgezind voor het land te bidden, juist op het moment dat de terreur uit Gaza op z’n hevigst leek te zijn. Het antwoord op deze terreur is volgens de voorganger ‘Je niet laten afhouden van je bestemming in het leven’ en ‘God om hulp roepen in nood.’ Hij zal een uitweg geven!
Bemoedigd door deze woorden liepen we die avond de 3 kilometer lange weg terug naar het hotel.
Dode Zee
In Jeruzalem ben je niet zomaar uitgekeken. Toch kwam een dagje woestijn erg goed uit. Met de Merkavim-bus ontsnapten we aan de rumoerige stad en binnen no-time reden we de golvende bergen door richting de Dode Zee. Twee van de mannen haastten zich met een Hollands tempo de Massada (een joods defensief fort uit Romeinse tijd op 400 meter hoogte) op. Ze arriveerden op het plateau nog voor de lift met ons erin. De terugweg gingen we de uitdaging ook aan en na afloop had een flesje cola met ijs me nog nooit zo goed gesmaakt.
Na een uurtje dobberen in de Dode Zee en keien op onze buik gestapeld te hebben zonder te zinken, liep ook deze dag weer op z’n einde en het was weer fijn om ‘ons’ vertrouwde Jeruzalem binnen te hobbelen. Klaar voor weer een dag hard werken in Kiryat HaYovel.
