Uri Schacher maakte iets bijzonders mee. Een waargebeurd verhaal, waard om te delen.
Het was Jom Kippoer (Grote Verzoendag), 1973. Uri had zes maanden ervoor zijn vader verloren en was erg verdrietig. Toen ging het luchtalarm af, Israël was in oorlog. Uri zou snel opgeroepen worden voor het leger.
Hij besloot nog heel even langs de Kotel (de Klaagmuur) te gaan. Hij rende erheen, stortte zijn hart uit bij de Eeuwige en smeekte of hij en de anderen veilig uit de oorlog zouden mogen terugkeren.
Nieuwsgierig
Toen viel er een briefje uit de muur. Eén van de vele briefjes met gebeden die tussen de stenen van de muur gestopt zijn. Toen hij het briefje terug wilde stoppen, werd hij toch nieuwsgierig.
Een beetje ongemakkelijk ontvouwde hij het briefje en las:
”God, ik weet dat ik niet lang meer te leven heb, dus ik vraag U om mijn kinderen te beschermen. Ik zal er niet meer zijn om voor ze te zorgen, dus ik vraag U om te doen wat ik niet kan doen.”
Het was ondertekend door… zijn vader. Daar stond Uri, met een briefje van zijn eigen vader. Tranen stroomden over zijn wangen.
Uri stopte het briefje in zijn zak en ging op weg, de oorlog in. Drie maanden later kwam Uri terug.
Hij ging naar de Kotel, pakte het gevouwen briefje uit zijn zak, stopte het in de muur en fluisterde een dankgebed naar de Almachtige. Hij dankte voor de bescherming en voor de bevestiging dat God altijd bij hem is.
