Op 18 juli kreeg Isreality bezoek van Adam en Maor, een jong stel uit Israël. Zij vertelden over hun leven als jonge Israëli’s. Tikvah was ook aanwezig op deze avond en deelde met ons haar ervaring.
Beeld je even in: veertien jongvolwassenen die buiten aan een tafel een avondmaaltijd delen. Op zich is dat niet heel bijzonder. Maar wel als je weet dat twee van die jongeren uit Israël komen en recent hun diensttijd in de IDF hebben afgerond. Dat maakt de situatie al heel anders.
Op 18 juli 2024 aten we met elkaar een maaltijd, om elkaar te ontmoeten en te luisteren naar de verhalen van Adam en Maor. Toen ik aanschoof en mij voorstelde was het ijs direct gebroken. Ze vonden het leuk dat mijn naam, Tikvah, Hebreeuws is. Tikvah betekent ‘Hoop’! Adam vroeg hoe mijn ouders bij die naam kwamen en kort vertelde ik dat mijn ouders Christen zijn en een hart voor Israël hebben. Mijn ouders vonden de betekenis mooi, maar heel lang vond ik zelf mijn naam maar gek. Het is geen typisch Nederlandse naam en ik kreeg er altijd vragen over omdat het zo’n onbekende naam is. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik mijn naam met haar betekenis ben gaan waarderen. En zeker nu met de link naar Israël!
De avond begon gemoedelijk met vragen over wat we allemaal zoal doen in ons dagelijks leven en hoe Adam en Maor in Nederland terecht zijn gekomen. Ze vertelden over een concert in Rotterdam waarvoor ze naar Nederland kwamen en over hun reis door Portugal en Parijs. Het scheelde dat we elkaar redelijk goed konden verstaan in het Engels. Geleidelijk werden de gespreksonderwerpen serieuzer.
De oorlog tussen Gaza en Israël bleef niet onbesproken. Gedeelde frustraties en zorgen rondom de ontwikkelingen over de hele wereld werden besproken, evenals hoe Adam en Maor dit zagen vanuit hun perspectief met hun functie in de IDF. Zij voelen ook aan dat dit een wereldwijd conflict is, waarbij veel mensen vergeten wat er op 7 oktober is gebeurd, demonstranten niet weten waarvoor ze protesteren en de IDF er alles aan proberen te doen om burgerslachtoffers te beperken. Adam en Maor hebben ook kort over hun tijd in het leger verteld. Voor Maor was dit twee jaar, voor Adam drie jaar. We kunnen ons niet voorstellen hoe het is geweest, of het nu net voor of na 7 oktober was, maar hun verhalen over de training en de missies spreken wel echt van doorzettingsvermogen, moed en kracht.
We mochten allemaal vragen stellen achteraf. Op mijn vraag: “Kunnen jullie, na alle verschrikkelijke dingen die jullie hebben gezien en meegemaakt in de oorlog, nog genieten van het leven?” kwam hun antwoord neer op: “Ja, het leger was een klein onderdeel van ons leven, om te dienen voor het land. Voor die tijd hadden wij een gewoon leven, net zoals nu. We hebben weer vrijheid en kunnen reizen en genieten. En we hebben geluk dat we geen vrienden van dichtbij zijn verloren in de oorlog. Alleen vrienden van vrienden. En dat we niet ernstig gewond zijn geraakt. Je kijkt hier naar twee mensen die best geluk hebben gehad.”
Uiteindelijk kregen wij van hen de vraag: “Wat maakt Israël zo bijzonder voor jullie en waarom steunen jullie Israël?” We vertelden uitgebreid over onze kijk op de plaats van Israël in de Bijbel, Gods verbond met Zijn volk en Gods wonderlijke leiding in de oorlog. Na het horen van onze verklaring vertelden ze dat een groot deel van ons verhaal nieuw voor hen was! Dat vond ik erg bijzonder! Ze komen zelf uit Israël, maar wisten kennelijk niet helemaal onze kijk op de bijzondere plaats die Israël heeft in de Bijbel, en waarom deze oorlog vanuit ons perspectief ook een geestelijke oorlog is.
Adam gaf aan dat de nacht van 13 op 14 april 2024, toen honderden drones en raketten vanuit Iran naar Israël werden gestuurd, inderdaad erg spannend was. Het was dan ook bijzonder dat maar één raket zijn doel had bereikt. Als reactie zeiden wij dat veel mensen dit zagen als een wonder! Toen wij vertelden dat in heel Nederland mensen hebben gebeden, en nog dagelijks bidden voor Israël, zei Adam dat hij dit bijzonder vond om te horen en was hij zichtbaar geraakt door het meeleven van ons en anderen in Nederland.
Wat ik het mooiste vond van de avond? Dat we mochten praten over God en waarom Israël zo bijzonder voor ons is vanuit de Bijbel. Wat ik ook heb meegenomen is dat we open moeten blijven staan voor de verhalen en visies op het leven van anderen. En niet te vergeten: voor mijzelf, om iets vaker te beseffen dat ik bevoorrecht ben om in Nederland te kunnen wonen, waar oorlog (nu nog) mijlenver van ons staat. Met de wetenschap wat er aan de andere kant van de wereld gebeurt, ga ik proberen om niet zo snel meer te klagen. Niet dat het hier altijd makkelijk is, natuurlijk kennen wij ook moeite en pijn in ons leven in Nederland. Maar we mogen vaker dankbaar zijn voor de luxe die niet zo vanzelfsprekend is!
Deze column is geschreven door Tikvah (25), werkt als Begeleider jeugd in gehandicaptenzorg
(Foto : Unsplash)
