Waar ik vorig jaar mijn favoriete medemens meenam op reis ben ik nu alleen terug, nou ja alleen, als individu in een erg te waarderen groep. Uiteraard houd ik wat contact met Nederland en zo liet mevrouw het favoriete medemens me de groetjes doen aan de Dode zee (Do(e) de groetjes aan de zee), keek ze online mee met de kerkdienst die we zondagavond bijwoonden en citeer ik haar nu even in deze blog.
Verder heb ik helemaal geen tijd en zin over voor Nederland, sorry, jullie krijgen me donderdag weer terug. Tijd is hier een raar iets en wisselt van voorbijvliegend, naar stilstaand, naar memorabel, naar te veel om te onthouden. Waardevol is het sowieso en het mooie van deze manier van reizen is dat de plekken die je ziet zelden kunnen tippen aan de mensen die er dingen bij vermelden en ontmoetingen die ik mag hebben.
Israël als klaslokaal
De mensen maken dat je leert, ontwikkelt en onthoudt. Israël is een prachtig klaslokaal met een vrije manier van onderwijs functionerend op motivatie, liefde voor God en een drive die niet altijd te verklaren is. De wekelijkse rustdag is hier een echt feest en we mochten als groep de shabbatsmaaltijd doorbrengen bij Hineni waar we alle uitleg kregen die we wilden over de gebruiken van deze dag.
Vragen
Alle vragen die we nog kwijt wilden mochten worden gesteld. Het zou me absoluut verbazen als ik nog met vragen naar huis vertrek, want naast de bekwame reisleiding krijgen we variërende visite in ons hotelzaaltje. Van dominee, tot rabbijn, tot liefdesexpert. Verder heb ik ook nog hele slimme groepsgenoten en dus een breed scala aan leraren.
De groep
Dus, de groep. Waar ik tijdens een reünie met een groepje van de reis in 2016 heb moeten beloven dat ik de 2017-groep niet leuker zou gaan vinden, wil ik het toch even over ze hebben. We hebben mensen met een aanstekelijke lach, anderen met een passie voor schoenen, mensen die hun oren kunnen bewegen en ikzelf ben een beetje mank. Ieder z’n ding.
Mevrouw Strompelvoet
Iemands ‘ding’ geeft hem of haar vaak een bijnaam en zo ben ik na een vakantie ooit blijven hangen aan ‘strompelvoet’, te danken aan mijn mooie loopje en mijn achternaam (Voet). Strompelvoet is nu op reis en de groep toont naastenliefde alsof het standaard is en zo verplaats ik mij met mijn legertje menselijke trapleuningen door Jeruzalem en omstreken.
Valentijnsdag
Dat is iets wat verbroedert en me dankbaar maakt. Op deze Joodse Valentijnsdag dus even een klef, slijmmomentje voor de toffe groep. Het is mooi om te zien hoe iedereen een rol inneemt en een oprechte aanvulling is. Hierbij ook de subtiele vermelding dat mijn trouwe mannelijke trapleuningen allebei nog vrijgezel en echte gentlemannetjes zijn.
Respect
Tijdens mijn huppeltochten in Israël groeit mijn respect voor het Joodse volk. Onze gids sprak na een bezoek aan het Holocaustherdenkingsmuseum Yad Vashem uit dat het een Godswonder is dat het volk zoveel heeft doorstaan en alsnog blij kan zijn en doorzet.
Zo bedacht ik me op onze toeristische dag langs Masada, de Dode zee en Ein Gedi, en dus in de hitte van een woestijnerig landschap, dat ik mezelf al geen 5 kilometer door de woestijn zie waggelen, laat staan 40 jaar. Verder was ik tussen alle groepsgenoten van het volk israël vast niet de mankste geweest.
Jaloers
De toewijding voor het geloof en God en de vastberadenheid die ik hier tegenkom zijn iets waar ik jaloers op kan zijn, of eigenlijk gewoon ben. Het land ademt het hier echt nog in zijn cultuur, wat voor mij dan weer een verademing is.
De rabbijn van onze avondwandeling door Jeruzalem (uit mijn vorige blog) was gisteravond in het hotel. Hij sprak erover dat er langzaam iets begint te veranderen in de relatie tussen Joden en christenen, over het jodendom en over zijn visies op vele anderen onderwerpen.
Aangezien ik geen aantekeningen heb gemaakt een zelfstandig verwoordde uitspraak die hij deed: ‘Het was normaal dat je je geloof buiten de deur liet voordat je het gezelschap binnenging waar meerdere geloven waren, maar als ik mijn geloofsidentiteit buitenlaat en vervolgens naar binnen ga, wie is er dan binnen? Want ik sta nog buiten.’
Verlangen
Hoewel er vast genoeg christenen zullen zijn die dit beamen voelde ik zelf vooral het verlangen dit uit te kunnen spreken. Als ik mijn geloof parkeer voor de deur en naar binnenloop zit er namelijk nog aardig wat Naomi aan de buitenkant van de kamer. De passie en volhardendheid inspireren me zeker om door te sleutelen aan mijn eigen geloofsidentiteit en overtuiging. Dat dus als goede voornemen voor tijdens mijn after-summer-dip, God inzetten als mijn duurzame trapleuning.
Om even terug te komen op de liefde binnen de groep hier in Israël. Na een hevige verwonding van een zeer gewaardeerd groepslid sprak een ander zeer gewaardeerd groepslid de lieflijke woorden: ‘Mijn vader zou zeggen dat hij een vergrootglas nodig heeft om dit te kunnen zien.’
Duidelijk gevalletje naastenliefde.
