Leah Kravitz was 6 jaar oud toen ze samen met haar broer in een weeshuis in Oekraïne werd geplaatst. Vijftien jaar later besloot ze naar Israël te emigreren, zonder ook maar één woord Hebreeuws te kennen, en meldde zich voor het Israëlische leger (IDF). Lees hier haar bijzondere verhaal!
Als je Leah zou ontmoeten, zie je een veelbelovende, spontane jonge soldaat in de IDF. Maar een paar jaar geleden stond verhuizen naar Israël absoluut niet op haar agenda. Omdat hun vader hen als kinderen mishandelde, werden Leah en de andere kinderen uit hun gezin in Oekraïne weggehaald en naar een Joods weeshuis in Odessa gestuurd.
In het weeshuis
‘In een weeshuis moet je voor alles vechten’, herinnert Leah zich. ‘Niets is van jou zelf. Je deelt een kamer, je kleren, je bezittingen. Als je op de een of andere manier iets krijgt dat van jou is, dan wordt het van je gestolen. Dat zijn de omstandigheden waarin ik mijn hele leven geleefd heb, dus ik wist niet dat het verkeerd was. Totdat ik naar Israël kwam. Ik leerde dat het leven ook anders kan zijn.’
Haar vertrek naar Israël was bijna toevallig. Leah: ‘In het weeshuis kregen we af en toe wat lessen over Joodse feestdagen en gebruiken. Maar als je me vijf jaar geleden zou hebben gevraagd of ik erover nadacht om naar Israël te emigreren en soldaat zou worden in het leger daar, dan zou ik je in je gezicht hebben uitgelachen’.
In een weeshuis is niets is van jou zelf: je deelt een kamer, je kleren en je bezittingen.
Toch veranderde Leah van gedachten. Toen ze 17 jaar was, kwam ze toevallig een boek tegen in de bibliotheek van het weeshuis. De titel van het boek was ‘Exodus’ en het vertelt de geschiedenis van de holocaustoverlevenden en hoe zij, vlak na de Tweede Wereldoorlog, door de Britse blokkade naar Israël probeerden te komen. ‘Ik las over de reis die deze mensen maakten, hoeveel moeite ze moesten doen om het land te bereiken en soms in levensbedreigende situaties verkeerden. Ik zag hun strijd bijna voor mijn ogen plaatsvinden en ik kon hun heldenmoed voelen. Plotseling realiseerde ik me dat ik geen toeschouwer kon blijven. Ik moest er deel van gaan uitmaken’.
Leah besloot in haar eentje alija te maken. Ze pakte haar koffers, nam afscheid van haar broers en zussen, haar moedertaal en moederland om naar Israël te verhuizen.
In Israël
Ze was aangenaam verrast toen ze in Israël aankwam. Leah: ‘Het is moeilijk te begrijpen hoe anders Israël is dan Oekraïne. Iedereen is hier aardig, alles is schoon, iedereen wil helpen. Ik kocht op een dag koffie terwijl ik mijn legeruniform aanhad. De verkoper zei me dat het gratis was voor mij. Ik barstte in tranen uit. Zo’n klein gebaar zorgde ervoor dat ik me thuis en welkom voelde.’
Eerst had Leah nog geen idee dat ze bij het Israëlische leger zou gaan. Ze wilde gewoon op wat voor manier dan ook haar steentje bijdragen. Ze begon Hebreeuws te leren en hoorde al snel over de mogelijkheid om bij de IDF te kunnen dienen. Ze meldde zich aan en studeerde verder Hebreeuws in het leger. Tegenwoordig maakt ze deel uit van de grenspatrouille-eenheid.
(tekst gaat onder de foto’s verder)
‘Is alles gemakkelijk? Absoluut niet. Maar het is een onverklaarbaar gevoel, een echte missie, geen cliché. In het begin vond ik het best spannend. Zullen ze me accepteren? Zal ik het redden? Maar die angsten verdwenen zodra ik me aanmeldde. Ik krijg hier alles wat ik nodig heb. Ik deel een appartement met een paar andere meisjes en ik heb voor het eerst in mijn leven mijn eigen kamer. Ik heb een bed, een kast, een plank. Het klinkt misschien simpel, maar voor mij is dit zo belangrijk’.
‘De mensen hier in het leger kennen me heel goed. Ze weten wat ik wil zeggen nog voordat ik het zeg. Toch zijn er ook moeilijke momenten, zoals aan het einde van mijn basistraining. Om mijn baret te verdienen moesten we een lange tocht afleggen. Toen we bij de ceremonie aankwamen, waren alle families van de soldaten aanwezig, behalve mijn familie. Ik voelde me alleen, maar toen ik opzij keek realiseerde ik me dat mijn eenheid mijn echte familie is.’
Toen we bij de ceremonie aankwamen, waren alle families van de soldaten aanwezig, behalve mijn familie.
Ze mist haar broers en zussen enorm. Die wonen nog steeds in Oekraïne. ‘Maar ik wist dat dit iets was dat ik moest doen en dat het ook een goed voorbeeld voor hen zal zijn. Je kunt alles doen waar je van droomt. Ik wil dat zij net als ik naar Israël emigreren en ik moedig mijn zus aan om ook soldaat te worden. Dit is de beste keuze die ik ooit voor mezelf heb gemaakt!’
Foto’s: IDF
Ook interessant: Video: Hadeel (21) “Ik ben trots als ik mijn uniform aan mag doen.”
